Rammalar’s Weblog

–

நன்றி- கிளப்ஸ் டுடே

நாரைக் கூட்டத்தில் ஒரு நாரைக்கு கடவுளைக் காண
வேண்டும் என்ற திடீர் ஆசை ஏற்பட்டது! ஆவல் மிகுதியால்
அது வானத்தை நோக்கி மிக உயரப் பறந்தது!

வானம் விரிந்து கொண்டே சென்றது. வானத்தை நோக்கிப்
பறந்து கொண்டிருந்தால் கடவுளைக் காண முடியுமா?
மேலும் மேலும் பறந்து செல்கையில் நாரைக்கு மிகவும்
சோர்வாகிவிட்டது! கண்ணில் தென்பட்ட மலை உச்சியில்
நாரை சென்று அமர்ந்தது.

அப்போது ஒரு கழுகு அதன்அருகில் வந்து அமர்ந்தது.
அது நாரையை நோக்கி, “”எதற்குக் கவலையாய் இருக்கிறாய்?”
என்று கேட்டது.

“”கடவுளைப் பார்ப்பதற்காக வானத்தை நோக்கிப் பறந்தேன்!…..
ஆனால் என்னால் பார்க்க முடியவில்லை….
சோர்வடைந்ததுதான் மிச்சம்!…” என்று வருத்தத்தோடு
சொன்னது நாரை.

“”அட முட்டாளே!…. உன்னோடுதானே கடவுள் இருக்கிறார்!….
நீ பிறந்ததிலிருந்து உன் கூடவே இருக்கிறார்!…
உன் இரண்டு பக்கத்திலும் நீ பறந்து வாழத் துணையாக
இருக்கிறார்!… இதைக் கூட நீ தெரிந்து கொள்ளவில்லையா?….”
என்று கேட்டது கழுகு!

இப்போது நாரைக்கு நன்றாகப் புரிந்துவிட்டது!
அது கவலையை மறந்தது! மகிழ்ச்சி அடைந்தது!

உற்சாகமாகப் பறந்து போனது!

---

By – செல்வகதிரவன்
நன்றி-சிறுவர் மணி

சமுராய் ஒருவன் ஞானி ஒருவரிடம் சொர்க்கம் என்றால்
என்ன, நரகம் என்றால் என்னவென்று விளக்கச் சொல்கிறான்.

“உன்னைப் போன்ற முட்டாளுக்கு எல்லாம் அதை ஏன்
நான் சொல்லிக் கொண்டிருக்க வேண்டும்’, என்று கேட்கிறார்
ஞானி.

இதனால் ஆத்திரமடையும் சமுராய் கத்தியை எடுத்துக்
கொண்டு அவரைக் கொல்லப் பாய்கிறான். “இதுதான் நரகம்’,
என்கிறார் ஞானி.

சமுராய் ஒரு கணம் தாமதிக்கிறான், உண்மை உரைக்கிறது.
“இதுதான் சொர்க்கம்’, என்கிறார் ஞானி.

கோபம் என்பது அவலம், அறியாமை,
ஞானம் அதன் எதிரிடை. மேலும், ஆத்திரப்படுபவன்

சுலபமாய் சூத்திரதாரிகளின் கைப்பாவையாவான்.

---

solvanam.blog
நன்றி-இளைஞர்மணி

பொதுவாக ஜப்பானியர்கள் மீன் உணவை மிக விரும்பிச்
சாப்பிடுபவர்கள்…

அது ஜப்பான் நாட்டின் ஒரு தீவு.

அந்தத் தீவு மக்களும் அப்படியே மீன் உணவை விரும்பிச்
சாப்பிட, படகை எடுத்துக் கொண்டு சில கிலோமீட்டர்கள்
தொலைவில் உள்ள கடற்பகுதிக்குச் செல்வார்கள்.

அங்கிருந்து திரும்பி வர இரண்டு நாட்களாகி
விடும்.

அக்குறிப்பிட்ட இடத்தில் கிடைக்கும் மீன்கள் தான் மிக
ருசியானதாக இருக்கும்.
ஆனால், மீன் பிடித்ததும் கொண்டு
வர இரண்டு நாட்களாகி விடுவதால் அந்த மீனின் சுவை
குறைந்து விடும்.

மீனவர்கள் கையோடு, ஐஸ்கட்டிகளைக் கொண்டு சென்று
அதில் பதப்படுத்திக் கொண்டு வந்தார்கள். ஆனாலும்,
மக்களுக்கு திருப்தி இல்லை. ஃப்ரெஷ் மீனுக்கும் ஐஸ்
கட்டிகளில் வைக்கப்பட்ட மீனுக்கும் சுவை வேறுபடுவதை
உணர்ந்தனர்…

இப்பொழுது மீனவர்கள், ஒரு சிறு தண்ணீர்த் தொட்டி
ஒன்றைச் செய்து, அதில் மீன்களைப் பிடித்துப் போட்டு
கொண்டு வந்தனர்…

ஆயினும், அத்தனைப் பெரிய
கடற்பரப்பில் நீந்திக் கொண்டிருந்த மீன்கள், சிறிய
தண்ணீர்த் தொட்டியில் இரண்டு நாட்களாக சோம்பிக்
கிடப்பதினால் மீனின் சுவை குன்றிப் போவதாக மீண்டும்
குறை…

யோசித்த மீனவர்கள் புதிதாக ஒரு யோசனை செய்தார்கள்.

குட்டிச் சுறா மீன் ஒன்றைப் பிடித்து அந்தத் தொட்டிக்குள்
விட்டார்கள்.
இந்தச் சுறாவிடம் இருந்து தப்பிப்பதற்காக…

அந்த மீன்கள் எல்லாம் அந்தத் தொட்டிக்குள் வேக வேகமாக
நீந்திக் கொண்டே இருந்தன ஓய்வின்றி.

இப்பொழுது இரண்டு நாட்கள் கழித்து வந்த அந்த மீன்கள்
முன்பு இருப்பதையும் விட மிகச் சுவையானதாக
இருந்தனவாம்.

நாம் வாழ்கின்ற வாழ்க்கையும் அப்படித்
தான்.

வாழ்க்கை சுவைக்க கவலைகளோடே கிடக்கக் கூடாது.
சுறுசுறுப்பாக ஓடிக் கொண்டே இருக்க வேண்டும்.
பிரச்சனைகள் என்கிற சுறா இருந்தால் மட்டும் தான்
வாழ்க்கை என்ற மீன்கள் சுவையானதாக இருக்கும்.
பிரச்சனைகள் இல்லாவிட்டால் நாம் ஓட மாட்டோம்…

சோம்பியே தான் கிடப்போம்…
சுறுசுறுப்பாக ஓடி
வாழ்க்கையை சுவையானதாக மாற்றுவோம்…

கதையின் நீதி :-

அர்ச்சனை இல்லாத கடவுளும் இல்லை…

பிரச்சனை இல்லாத மனிதர்கள் இந்த உலகில் யாரும்
இல்லை .

–

படித்ததில் பிடித்தது

ஒரு கிராமம்.
சிறுவன் ஒருவன் ஏரிக்கரையில் விளையாடிக்
கொண்டு இருக்கிறான். அப்போது, “என்னை காப்பாற்று,

காப்பாற்று“ என்று ஓர் அலறல்.

ஆற்றோரத் தண்ணீரில், வலைக்குள் சிக்கி இருக்கும் முதலை
ஒன்று சிறுவனைப் பார்த்துப் பரிதாபமாக கதறுகிறது.
’மாட்டேன். உன்னை விடுவித்தால் என்னை விழுங்கி

விடுவாய். காப்பாற்ற மாட்டேன்’ என மறுக்கிறான் சிறுவன்

.
ஆனால் முதலை, “நான் உன்னை சத்தியமாகச் சாப்பிட

மாட்டேன். என்னை காப்பாற்று” என்று கண்ணீர் விடுகிறது.

முதலையின் பேச்சை நம்பி, சிறுவனும் வலையை அறுக்க
ஆரம்பிக்கிறான். அறுத்து முடிப்பதற்குள், சிறுவனின்
காலைப் பிடித்துக் கொண்டது .
”பாவி முதலையே இது

நியாயமா? என்று சிறுவன் கண்ணீருடன் கேட்க, “

அதற்கென்ன செய்வது, பசி வந்தால் பத்தும் பறந்துவிடும்.
இதுதான் உலகம். இதுதான் வாழ்க்கை” என்று சொல்லி
விட்டு விழுங்க ஆரம்பித்தது முதலை.

–
சிறுவனுக்கு சாவது பற்றிக்கூட கவலை இல்லை. முதலை
ஏமாற்றி விட்டதோடு மட்டும் அல்லாமல், நன்றி
கெட்டதனத்தை, ’இதுதான் உலகம்’ என்று சொல்வதை
அவனால் ஏற்றுக் கொள்ளமுடியவில்லை.

–
மரத்திலிருந்த பறவைகளைப் பார்த்துக் கேட்டான்.
இதுதான் உலகமா?. அதற்கு பறவைகள், ”எத்தனையோ
பாதுகாப்பாக மரத்தின் உச்சியில் நாங்கள்
முட்டையிடுகிறோம். ஆனாலும், பாம்புகள் முட்டைகளை
குடித்து விடுகின்றன. அதனால், இதுதான் உலகம்” என்று
சொல்கின்றன.

–
அங்கு மேய்ந்து கொண்டு இருக்கும் கழுதைகளைப்
பார்த்து கேட்கின்றான். ”நாங்கள் இளமையாக இருந்த
காலத்தில் அதிகபடியான சுமைகளை சுமக்க செய்து,

அடித்து, சக்கையாக வேலை வாங்குகிறார்கள்.

எங்களுக்கு வயதாகி, நடை தளர்ந்தவுடன், தீனி போட
முடியாது என்று விரட்டிவிடுவதால், முதலை சொல்வது

சரிதான்” என்கின்றன.

ஆடுகளை கேட்கிறான். ”எங்களுக்கு இரை போட்டு
வளர்ப்பவர்களே, எங்களை இரையாக்கி கொள்வதால்,

முதலை சொல்வது சரிதான்” என ஆமோதிக்கின்றன.

கடைசியாக ஒரு முயலைப் பார்த்துக் கேட்கின்றான்.
“இதுவல்ல உலகம். முதலை பிதற்றுகிறது” என முயல்
சொல்ல, முதலைக்கு கோபம் வந்துவிடுகிறது.

-‘சிறு முயல் உனக்கு என்ன தெரியும்?’ என்று முதலை
சொல்லவும், ’நீ பேசுவது சரியாக புரியவில்லை,

தெளிவாக பேசு’ என்கிறது முயல்.

காலை விட்டால் சிறுவன் ஓடிவிடுவான் என்ற
முதலையைப் பார்த்து, முயல் பெரிதாக சிரித்தது.
உன்
வாலை வைத்து அவனை அடித்து விடமுடியாதா?
ஒரே அடியில் அவனை வீழ்த்திவிடமுடியும் உன்னால்
என்றவுடன், கர்வத்துடன் காலை விட்டுவிட்டு, இதுதான்

உலகம் என பேச துவங்கியது முதலை.

முயல் சிறுவனைப் பார்த்து ‘நிற்காதே! ஓடிவிடு’
என்கிறது. சிறுவன் ஓடிவிடுகிறான். வாலால் அடித்து
விடலாம் என நினைத்த முதலைக்கு ஏமாற்றமாகப்
போய்விடுகிறது, வலையில் சிக்கியிருக்கும் வால்
பகுதியை விடுவிப்பதற்குள் சிறுவனை பிடித்தது
நினைவுக்கு வருகிறது.

–
கோபத்துடன் முயலைப் பார்க்க, ”புரிந்ததா? இதுதான்
உலகம். இதுதான் வாழ்க்கை” என்கிறது முயல்.
தப்பி ஓடிய சிறுவன் கிராமத்தினரை அழைத்துவர,
அவர்கள் முதலையை கொன்றுவிடுகின்றனர்.

–
சிறுவனோடு வந்த வளர்ப்பு நாய், புத்திசாலி முயலை
பாய்ந்து பிடிக்கிறது. சிறுவன் காப்பாற்றுவதற்குள்

முயலை நாய் கொன்றுவிடுகிறது.

உயிராக வளர்த்த நாய்தான் என்றாலும், உயிரைக்
காப்பாற்றிய முயலை கொன்றுவிட்டதை; அவனால்
சகித்துக் கொள்ளமுடியவில்லை.
கல்லெடுத்து எறிந்து

நாயை விரட்டிவிடுகிறான்.

உதவி செய்தவர்களுக்கு உபத்திரவம் ஏற்படுவதும்,
நேசித்தவர்களையே வெறுக்க நேரிடுவதும் அவனை
குழப்பிவிடுகிறது. இதுதான் உலகமா? இதுதான்
வாழ்க்கையா? என்ற கேள்விக்கு பதில் சொல்வார்
யாருமில்லை!.

–
முன்னுக்குப்பின் முரணனானதாகவும், எதிரும்
புதிருமான நிகழ்வுகள்தான் வாழ்க்கை!. அடுத்த
நொடிகளில் நடக்க இருப்பது, அதிர்ச்சிகளா?
ஆச்சரியங்களா? என அறியமுடியாமல் இருப்பதுதான்

வாழ்க்கையின் சுவராஸ்யம்

.
“வாழ்க்கையை புரிந்துகொள்ளமுடியாது. புரிய
வைக்கவும் முடியாது. (எதிர் வருவதை) எது நடந்தாலும்
ஏற்றுக்கொண்டு, முன்னேறுவதுதான் வாழ்க்கை”….

வாழ்க வளமுடன்.. !!

---

வாட்ஸ் அப் பகிர்வு

நீதிக்கதை

ஒரு நாள், ஏழை விவசாயி ஒருவர் அருகில் உள்ள கிராமத்திற்கு நடந்து சென்றார். அது ஒரு கோடை காலம்.
வெயில் சுட்டெரித்து விவசாயிக்கு பசி வயிற்றைக்கிள்ளியது. வெயில் காரணமாக தண்ணீர் தாகமும் எடுத்தது. சோர்வடைந்த அவர், சாலை ஓரத்தில் இருந்த மரத்தடியில் நிழலில் ஒதுங்கினார்.

அப்போது அங்கு ஒரு இளைஞன் வந்தான். அவன் மெத்தப்படித்த மேதாவி. தனக்கு மட்டுமே எல்லாம் தெரியும் என்ற எண்ணம் கொண்டவன். தான் சந்திக்கும் நபர்களிடம் தனது புத்திசாலித் தனத்தையும், மேதமை கொள்வான்.
மேலும் தனக்கு தெரியாதது எதுவும் இல்லை என் ஆணவம். அப்படி தெரிந்தால் அதை தனக்கு கூறுமாறு பிறரிடம் கேட்பான். அவனது இந்த ஆணவப்பெருக்கை அறிந்த பலரும் அவனைக்கண்டால் ஒதுங்கிச் செல்லத் தொடங்கினார்கள். இதை தனக்கு சாதகமாக எடுத்துக் கொண்ட அந்த இளைஞன், தன்னைப்போல சிறந்த கல்வியாளர் யாரும் இல்லை என்ற அகந்தயுடன் இருந்தான்.

அந்த இளைஞன் மரநிழலில் ஒதுங்கி இருந்த விவசாயியை பார்த்தான். உடனே அவரிடம் பேச ஆரம்பித்தான். ஐயா விவசாயி நான் நிறைய படித்திருக்கிறேன். எனக்கு எல்லாமே தெரியும். இருந்தாலும் எனக்கு தெரியாத எதுவும் உங்களுக்கு தெரிந்தால் அதை கூறுங்கள் பார்க்கலாம் என்று ஆனவத்துடன் பேசினான்.
அந்த இளைஞனின் ஆணவம் குறித்து அந்த விவசாயி ஏற்கனவே அறிந்திருந்தார். எனவே அவர் அமைதியாக இருந்தார்.

அது அந்த இளைஞனுக்கு ஆத்திரத்தை ஏற்படுத்தியது. அவன் என்னதான் பேசினாலும் அதற்கு எந்த பதிலும் சொல்லாமல் விவசாயி மவுனம் காத்தார்.

இந்த நிலையில் அந்த இளைஞன் தன்னிடம் இருந்த உணவுப்பொட்டலத்தை பிரித்தான். சாப்பாட்டைப் பார்த்ததும் விவசாயிக்கு பசி அதிகரித்தது. அவர் கண்களில், ‘கொஞ்சம் உணவு கிடைக்காதா?’ என்ற ஏக்கம் எட்டிப்பார்த்தது. இதை வைத்து அந்த விவசாயியை மடக்க அவன் நினைத்தான்.

இதையடுத்து அந்த விவசாயியிடம், ‘ஐயா என்னிடம் உள்ள உணவை நான் பங்கிட்டு கொடுக்க தயாராக இருக்கிறேன். ஆனால் எனக்கு தெரியாத , நான் அறியாத, நான் கற்றுக்கொள்ளாத விஷயம் ஒன்றை நீங்கள் சொல்ல வேண்டும். அப்போது தான் என்னிடம் உள்ள உணவை உங்களுக்கு கொடுக்க முடியும்’ என்றான்.

விவசாயி கொஞ்ச நேரம் அமைதியாக இருந்தார். பின்னர் அவர் அந்த இளைஞனுக்கு சரியான பதிலடி கொடுத்தால் தான் அடங்குவான் என்று கருதினார். பின்னர் அந்த இளைஞன் நோக்கி, ‘படித்த முட்டாள் தான் பெருமை பேசித்திரிவான்’ என்றார். தொடர்ந்து அவர், ‘இது தான் இது வரை நீ கற்றுக்கொள்ளாத விஷயம், நான் அறிந்த விஷயம்’ என்றார்.

விவசாயி கூறிய இந்த பதிலைக் கேட்டு அதிர்ச்சியில் உறைந்து போய் விட்டான் அந்த இளைஞன். தற்பெருமை, அகங்காரம் கொள்வது எவ்வளவு பெரிய முட்டாள்தனம் என்பதை அந்த இளைஞன் உணர்ந்து கொண்டான், தன்னை மன்னிக்கும்படி அந்த விவசாயிடம் கேட்டுக்கொண்டு, தனது உணவை மகிழ்ச்சியுடன் அவரிடம் பங்கிட்டுக்கொண்டான்.

மருதாபுரியில் மூன்று சகோதரர்கள் வாழ்ந்துவந்தார்கள். அதில் மூத்தவரின் பெயர் தன்யன், இரண்டாவது சோசு, கடைசியில் பிறந்தவர் பென்கன். தன்யன் நல்லவர். கடின உழைப்பாளி. மற்ற இருவரும் சோம்பேறிகள். அவர்கள் எந்த வேலையும் செய்யாமல் எப்பொழுதும் உறங்கிக்கொண்டும், விளையாடிக்கொண்டும் பொழுதைப் போக்கினார்கள்.

ஒரு நாள் தன்யன் தன் தம்பிகளிடம், “பிரியமுள்ள தம்பிகளே, நாம் இப்படிக் கஷ்டப்பட்டு வாழ்ந்துகொண்டிருப்பது சரியில்லை. நம் குடும்பத்தைக் காப்பாற்ற வேண்டும். அதனால் நான் ஒரு பயணம் செல்லப் போகிறேன். நல்வாய்ப்பு கிடைத்தால் உழைத்து, சம்பாதித்துக்கொண்டு வருவேன்” என்றார். ஆனால் அது தம்பிகளுக்குப் பிடிக்கவில்லை.

“ஏன் நீங்கள் மட்டும் செல்வந்தனாக வேண்டும்? நாங்களும் பணம் சம்பாதிக்க வேண்டாமா? அதனால் நாங்களும் பயணம் போகிறோம்” என்று சொன்னார்கள். தன்யன் பதில் எதுவும் சொல்லவில்லை.

சோசு பயணம் சென்றார். ஒரு கிராமத்தில் மெதுவாக நடந்துகொண்டிருந்தார். ஒரு வயல்காட்டை அடைந்தார். அப்போது பசியும் தாகமும் ஏற்பட்டது. அருகில் இருந்த ஒரு குடிசையின் வாசல் கதவைத் தட்டினார். உள்ளேயிருந்து ஒரு வயதான குரல், “வெளியில யாரு?“ என்று கேட்டது.

“நான் ஒரு பயணி. இன்னிக்கு ராத்திரி இங்கே தங்கிக்கலாமா?” என்று கேட்டார் சோசு.

“இருந்துட்டுப் போகலாம். ஆனால் என் குடிசையின் பின்புறம் ஒரு குளம் இருக்கிறது. அந்தக் குளத்திலுள்ள நட்சத்திரங்களை எல்லாம் சுத்தப்படுத்தித் தர வேண்டும். முடியுமா?”

அது எப்படி முடியும்? சோசு யோசித்தார். குளத்தில் தெரிவது வானத்தில் தெரிகிற நடத்திரங்களின் பிம்பம்தானே! அவற்றை எப்படிக் குளத்திலிருந்து சுத்தப்படுத்த முடியும்? தோல்வியை ஒப்புக்கொண்டு, ஊருக்குத் திரும்பி வந்துவிட்டார். தன்னுடைய சகோதரர்களிடம் வருத்தத்துடன், “எனக்கு எங்கேயும் நல்வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை. அதனால் திரும்பி வந்துட்டேன்” என்றார்.

அப்போது தன்யனும் பென்கனும் வீட்டில் இருந்தார்கள். அடுத்த முறை பென்கனுடையதாக இருந்தது. பல இடங்களுக்கும் அலைந்து திரிந்து கடைசியில் அவர் அந்தப் பழைய குடிசைக்குப் போனார். சோசு கேட்டதைப்போல அவரும் அதே கேள்வியைக் கேட்டார். சோசுவிடம் சொன்ன காரியத்தையே கிழவி பென்கனிடமும் சொன்னார். சோசுவைப்போல எதுவும் செய்யாமல் பென்கனும் வீட்டுக்குத் திரும்பினார்.

எனக்கு எந்த இடத்திலும் நல்வாய்ப்பு கிடைக்கவில்லை” என்று வேதனையோடு சொன்னார்.

கடைசியில் நல்வாய்ப்பைத் தேடி தன்யன் புறப்பட்டார். பல மைல் தூரம் கடந்து அவரும் அந்தக் கிழவியின் குடிசைக்குப் போய்ச் சேர்ந்தார். அப்போதும் கிழவி அந்தப் பழைய வேலையைச் செய்யச் சொன்னார்.

ஒரு நிமிடம் யோசித்த தன்யன், கிழவியிடம் ஒரு வாளியைக் கேட்டு வாங்கினார். வாளி கையில் கிடைத்த உடனே குளத்தில் இறங்கி தண்ணீரை வெளியில் எடுத்து ஊற்ற ஆரம்பித்தார். குளத்தில் இருந்த தண்ணீர் முழுவதையும் வெளியில் எடுத்து ஊற்ற கடுமையாக உழைத்தார். வேலை முழுவதும் முடிந்த பிறகே ஓய்வெடுத்தார்.

பொழுது விடிவதற்கு முன்பு குடிசையிலிருந்து வெளியே வந்தார் கிழவி. தன்யன் மகிழ்ச்சியோடு குளத்தைக் காட்டினார். தண்ணீர் இல்லாததால் ஒரு நட்சத்திரம் கூட குளத்தில் இல்லை.

“நான் குளத்தில் இருந்த நட்சத்திரங்களை எல்லாம் வெளியே எடுத்து விட்டேன். இனி ஒரு நட்சத்திரம் கூட குளத்தில் இருக்காது.“

கிழவிக்கு மகிழ்ச்சி. தன்யனைப் பாராட்டினார். “உனக்கு முன்னால் பலரும் இங்கே வந்திருக்கிறார்கள். இந்தப் போட்டியில் கலந்துகொள்ள முயற்சி கூடச் செய்யாமல் திரும்பிப் போயிருக்கிறார்கள். உழைப்பதற்கான உறுதியோ, சிந்திப்பதற்கான புத்தியோ இல்லாதவர்கள். நீதான் சிறந்த உழைப்பாளி” என்று புகழ்ந்த கிழவி, தன்யனை உற்று நோக்கினார்.

“இனிமேல் இந்த நிலம் முழுவதும் உனக்குதான். இங்கே நீ உன் விருப்பம்போல் விவசாயம் செய்து சம்பாதிக்கலாம்!”

அந்த மகிழ்ச்சியான செய்தியைத் தம்பிகளிடம் சொல்வதற்காக வீட்டுக்கு ஓடினார் தன்யன். “நான் என்னுடைய நல்வாய்ப்பைக் கண்டுபிடித்துவிட்டேன்.” அவர்கள் திகைத்து நின்றனர்.

“எங்கே?”

தம்பிகளிடம் நடந்ததை எல்லாம் சொன்னார். அவர்கள் ஆச்சரியப்பட்டார்கள். அன்று முதல் சோம்பலை மறந்து உழைத்துப் பிழைக்க வேண்டும் என்று முடிவு எடுத்தார்கள்.
———————-
வாட்ஸ் அப் பகிர்வு

ஒரு மாந்தோப்பில் சிட்டுக்குருவி ஒன்று வாழ்ந்து வந்தது.
ஒருநாள் அது பக்கத்து ஊருக்குப் பறந்து சென்றது.

அங்கு ஒரு சாலை ஓரத்தில் இறைச்சிக் கடை ஒன்று
இருப்பதை அது கண்டது. அங்கு குட்டிநாய் ஒன்று
பசியோடு அந்த இறைச்சித் துண்டுகளைப் பார்த்துக்
கொண்டிருப்பதைக் குருவி கவனித்தது.

கடைக்காரன் அயர்ந்த நேர்த்தில் ஓர் இறைச்சித்
துண்டைக் கொத்தியது. அதைக் குட்டிநாயின் அருகே
போட்டது. ஆசையுடன் இறைச்சித் துண்டைக் கவ்விய
நாய்க்குட்டி ஒரு மரத்தின் பின்னால் அமர்ந்து உண்டது.
குருவியைப் பார்த்து “நன்றி” என்றது.

நாளடைவில் இரண்டும் நண்பர்களாகின. தினமும்
குருவியும் நாய்க்குட்டியும் சந்தித்து மகிழ்ச்சியாக
விளையாடின. ஒருநாள் குடிகாரன் ஒருவன், குதிரை
வண்டி ஓட்டிக் கொண்டு அந்த வழியில் வந்தான்.
வேண்டுமென்றே சாலை ஓரத்தில் அவன் வந்தான்.

“ஓரமாக வராதே” எனக் குருவி எச்சரித்தது. இருந்தாலும்
அவன் கேட்வில்லை. சாலை ஓரத்தில் தூங்கிக்
கொண்டிருந்த நாய்க்குட்டி மீது வண்டி ஏறியது,
சிறிது நேரத்தில் நாய்க்குட்டி இறந்தது.

இதைக் கண்டு வருந்திய குருவி, வண்டிக்காரன் மீது,
கோபம் கொண்டது. இனிமேல் உனக்குக் கேடு
காலம்தான் எனக் கத்தியது. அவன் வந்த வண்டியில்
இரண்டு பீப்பாய்களில் தேன் இருப்பதைக் கண்டது.

ஒரு பீப்பாயின் மூடியைப் பலங்கொண்ட மட்டும்
கொத்திக் கொத்தி இழுத்தது. அதனால் பீப்பாயில்
இருந்த தேன் தெருவில் கொட்டி பிறகு காலியானது.

மீண்டும் குருவி பறந்துசென்று மற்றொரு பீப்பாயின்
மூடியைக் கொத்தி இழுத்தது. அதிலிருந்த தேனும்
சாலையில் கொட்டியது.

பிறகு வண்டியின் முன்னால் சென்ற குருவி, முதல்
குதிரையின் கண்களைக் கொத்தியது. வேதனையால்
குதிரை துள்ளியது; கனைத்துக் கொண்டே திமிறியது.

வண்டிக்காரன் மிகுந்த கோபத்துடன், சவுக்கை
எடுத்து குருவியின் மீது வீசினான். குருவி சட்டென்று
பறந்துவிட்டது.

அதனால், சவுக்கின் நுனி குதிரையின் நெற்றியில்
பட்டு வலி உண்டாக்கியது. வலி பொறுக்காத குதிரை
அந்த இடத்திலேயே விழுந்து இறந்துவிட்டது.

குருவி பறந்து வந்து இரண்டாவது குதிரையின்
கண்களைக் கொத்தத் தொடங்கியது. மீண்டும்
வண்டிக்காரன் சவுக்கை எடுத்தான். முன்பு போலவே
சவுக்கடி குதிரையின் மீது பட்டு, அந்தக் குதிரையும்
இறந்தது.

வண்டிக்காரன் தன் மனைவியிடம் நடந்த
நிகழ்ச்சிகளை மிகவும் வருத்தத்துடன் கூறினான்.
” என் கையில் குருவி அகப்படட்டும்… அதன் கழுத்தை
இறுக்கிக் கொன்று விடுகிறேன்” என்றான்.

அந்த நேரம் குருவி, ஜன்னலின் மீது வந்து அமர்ந்தது.
“இதுதான் நமக்கு கஷ்டத்தைத் தந்த குருவி” என்று
கத்தினான். உடனே அவன் மனைவி, கொள்ளிக்
கட்டையை எடுத்து வந்து குருவி மீது வீசினாள்.

குருவி தப்பித்தது. ஆனால் ஜன்னலில் இருந்த திரைச்
சீலையில் தீப்பிடித்தது. அது “சரசர’வெனப் பரவி
வீட்டையே எரிக்கும் அளவுக்கு வந்தது.

“என் நண்பனைக் கொன்ற உனக்கு, இந்த தண்டனை
போதுமென்று நினைக்கிறேன்; இனிமேல் தீங்கு
செய்யும் எண்ணத்தை அடியோடு விட்டுவிடு” என்று

கூறிவிட்டு அந்த இடத்திலிருந்து பறந்து சென்றது குருவி.

---

தினமணி

• குடந்தை பாலு