Advertisements
கோபத்தில் செய்யப்படும் எல்லாச் செயல்களும் துயரத்தையே தருகின்றன.’
ஓகஸ்ட் 5, 2019 இல் 8:13 முப (Uncategorized)
Tags: சிறுகதை
ஜெங்கிஸ்கான் என்ற மன்னன் செல்லப் பிராணியாக
ஒரு பருந்தை வளர்த்து வந்தான். கொடுங்கோலனான
அவன் அந்தப் பருந்திடம் மிகுதியான பாசம் வைத்திருந்தான்.
பருந்தும் அவன் மேல் உயிரையே வைத்திருந்தது..
ஜெங்கிஸ்கான் எங்கே சென்றாலும் அந்தப் பருந்தையும்
அழைத்துச் செல்வான். மற்ற நாடுகள் மேல் தாக்குதல் நடத்தி
அவற்றைத் தன் ஆட்சியின் கீழ் கொண்டு வருவதிலேயே
தன் வாழ்நாளைக் கழித்தான். பருந்தும் அவனுடனேயே
எல்லா நாடுகளுக்கும் பயணப்பட்டது.
மன்னனின் பருந்து என்பதால் சுற்றியிருந்தவர்கள் பருந்தை
மரியாதையுடன் பார்த்துக் கொண்டார்கள். அரண்மனையில்
ராஜ போக வாழ்க்கை வாழ்ந்து கொண்டிருந்தது அந்தப் பருந்து.
ஒரு நாள் ஜெங்கிஸ்கான் தன் நண்பர்களுடன் வேட்டைக்குப்
புறப்பட்டான். நண்பர்கள் அனைவரும் கத்தி, ஈட்டி, வில் அம்பு
என்று பலவகையான ஆயுதங்களை ஏந்தி வந்தார்கள்.
ஜெங்கிஸ்கான் தன் செல்லப் பருந்தை மட்டுமே கொண்டு
வந்தான். “”என் பருந்து நூறு வாட்களுக்குச் சமம்” என்று
நண்பர்களிடம் கர்வத்துடன் சொன்னான். அவன் குதிரையில்
பயணித்த போது பருந்து கம்பீரமாக அவன் முன்னால், குதிரை
மேல் அமர்ந்து வந்தது.
பருந்தின் தலை மேல் வெள்ளியால் செய்த அழகான குல்லா
ஒன்றைப் போட்டிருந்தான் ஜெங்கிஸ்கான். அந்தக் குல்லா
தலையில் இருக்கும்வரை பருந்து அவனை விட்டு விலகிச்
செல்லக் கூடாது.
அவனுக்கு ஏதாவது தேவை என்றால், அந்த வெள்ளிக்
குல்லாவைக் கையில் எடுத்துக் கொண்டு பருந்தின் காதில்
ஆணையிடுவான் ஜெங்கிஸ்கான். பருந்து பறந்து சென்று
அவனது ஆணையை நிறைவேற்றி வைக்கும்.
அன்று வேட்டையாட விலங்குகள் எங்கேயிருக்கின்றன
என்று தெரியவில்லை. ஜெங்கிஸ்கான் தன் பருந்தின்
தலையில் இருந்த வெள்ளிக்குல்லாவைக் கழற்றி அதன்
காதில் ஏதோ சொன்னான். பருந்து பறந்து சென்று விலங்குகள்
இருக்கும் இடத்தைக் காண்பித்தது.
ஜெங்கிஸ்கானும் நண்பர்களும் களைப்பு வரும்வரை
வேட்டையாடினார்கள். விலங்குகளைத் தேடிக் கொண்டு
ஓடியதில் ஒரு கட்டத்தில் ஜெங்கிஸ்கான் நண்பர்களிடமிருந்து
விலகி வந்துவிட்டான்.
மேலே பறந்தபடி வேட்டைக்கு உதவி செய்து கொண்டிருந்த
பருந்து மட்டுமே அவனுடன் இருந்தது.
ஜெங்கிஸ்கானுக்கு கடுமையான தாகம் எடுத்தது. நீரைத் தேடி
அங்கும் இங்கும் அலைந்து கொண்டிருந்தான். ஒரு இடத்தில்
பாறையில் இருந்து நீர் வழிந்து கொண்டிருந்தது. பருந்தின்
தலையில் இருந்த வெள்ளிக் குல்லாவைக் கழட்டி அதில் நீரைப்
பிடித்தான். அவன் நீரைப் பருகும் நேரத்தில் பருந்து பறந்து வந்து
அந்தத் தண்ணீரைத் தட்டிவிட்டது.
தாகத்தில் தவித்துக் கொண்டிருந்த மன்னனுக்கு முதலில்
பருந்தின் செயல் வியப்பாகத்தான் இருந்தது. தன் கையில்
அமர்ந்திருந்த பருந்தை மென்மையாகத் தடவிக் கொடுத்து
விட்டு மீண்டும் தண்ணீரைப் பிடித்தான்.
குல்லாவில் நீர் நிரம்பி மன்னன் பருகும் சமயத்தில் பருந்து
பறந்து வந்து மீண்டும் தண்ணீரைத் தட்டிவிட்டது.
இப்போது மன்னனுக்குக் கடுங்கோபம் வந்துவிட்டது.
“”இதே செயலை என் அமைச்சர் யாராவது செய்திருந்தால்
அவரது தலையைக் கொய்திருப்பேன். நீ என் செல்லப் பிராணி
என்பதால் உன்னை மன்னித்து விடுகிறேன். இனி ஒரு முறை
இப்படிச் செய்தால் விளைவுகளுக்கு நான் பொறுப்பில்லை.”
ஜெங்கிஸ்கான் தன் போர் வாளை உறையிலிருந்து எடுத்துத்
தன் வலக்கையில் பிடித்துக் கொண்டான். பருந்தை ஓரக்
கண்ணால் பார்த்தபடி மீண்டும் தண்ணீரைப் பிடித்தான்.
“இந்த முறை தண்ணீரைத் தட்டிவிட்டு விளையாடினாயோ
நீ செத்தாய்’ என்று மனதிற்குள் கறுவிக் கொண்டான்.
வெள்ளிக்குல்லாவில் தண்ணீர் நிரம்ப நேரமானது. ஊற்று
மிகவும் மெதுவாக வந்து கொண்டிருந்தது.
பருந்தைப் பார்த்தபடி நீரைக் குடிக்கப் போனான் மன்னன்.
பருந்து மன்னனை நோக்கிப் பறந்து வந்தது. வாளை வீசினான்
அந்தக் கொடுங்கோலன். பருந்து வெட்டுண்டது. என்றாலும்
அந்த உயிர் துறக்கும் வேளையிலும், மன்னன் கையில் இருந்த
நீரின் மேல் விழுந்து அதைக் குடிக்காமல் செய்து விட்டது.
–
பருந்து இறந்துவிட்டது. மன்னனின் கோபம் அடங்கவில்லை.
தாகம் அதைவிட அதிகமாக இருந்தது. சொட்டிக் கொண்டிருந்த
நீரின் வரத்து படிப்படியாகக் குறைந்து முற்றிலுமாக நின்று
விட்டது. இந்த நீர் எங்கிருந்து வருகிறது என்று கண்டுபிடித்து
அங்கே போய் தாகசாந்தி செய்து கொள்ளலாம் என்று
புறப்பட்டான்.
பாறையில் சிரமப்பட்டு ஏறிப் பார்த்தான். அங்கே ஒரு இடத்தில்
நிறைய நீர் தேங்கிஇருந்தது. அதிலிருந்துதான் நீர் கசிந்து
கொண்டிருந்தது என்பதைத் தெரிந்து கொண்டான். தேங்கியிருக்கும்
அந்த நீரைக் கையால் அள்ளி அருந்தலாம் என்று நினைத்துக் கீழே
குனிந்தான்.
.
அந்த நீர்த் தேக்கத்தில் கொடிய விஷமுள்ள கருநாகம் ஒன்று
செத்துக் கிடந்தது. அந்த நீரிலேயே அது பல நாட்களாகக் கிடந்திருக்க
வேண்டும். மன்னன் அந்த நீரை உண்டிருந்தால் உடனே செத்திருப்பான்.
அதனால்தான் பருந்து அவனை அந்த நீரை அருந்தவிடவில்லை.
உலகின் மிகப் பெரிய கொடுங்கோலனான ஜெங்கிஸ்கான், இறந்து
கிடந்த பருந்தின் அருகில் அமர்ந்து அழுதான்.
நாடு திரும்பியதும்
தனது தலைநகரத்தில் தங்கத்தில் ஒரு பருந்தைச் செய்து வைத்தான்.
அதன் ஒரு சிறகில் கீழ்க்கண்ட பொருள் விளக்கும் வாசகங்களை
எழுதச் செய்தான்.
“”கோபத்தில் செய்யப்படும் எல்லாச் செயல்களும்
துயரத்தையே தருகின்றன.”
மற்றொரு சிறகில் அவன் எழுதச் சொன்ன வாசகம் இன்னும்
மகத்தானது
“”உன்னுடைய உண்மையான நண்பன் உனக்குப் பிடிக்காத
செயல்களைச் செய்தாலும் அதை உன் நன்மைக்காகவே செய்கிறான்.”
ஜெங்கிஸ்கான் கதை இத்துடன் முடிகிறது.
இதோ ஒரு கொசுறு கதை!
ஒரு செயலை எடை போடும் போது அந்தச் செயலை மட்டும் பார்க்காமல்
அதைச் செய்பவர் எப்படிப்பட்டவர் என்பதையும் பார்க்க வேண்டும்.
நமது பெற்றோர், நம் குரு, உண்மையான நண்பர்கள் பல சமயங்களில்
நமக்குப் பிடிக்காததைச் செய்வார்கள்.
அதற்காக அவர்களை விட்டு விலகிச் சென்று விடக் கூடாது.
நம்முடைய நன்மைக்காகத்தான் அப்படிச் செய்கிறார்கள் என்பதை
உணர்ந்து கொள்ள வேண்டும். நம்மைக் கவிழ்க்க நினைப்பவர்கள்
நம்மைப் புகழ்வார்கள். நமக்குப் பிடித்ததைச் செய்வார்கள். ஆனால்,
அவர்கள் நோக்கம் நம்மை வீழ்த்துவதுதான் என்று நாம் புரிந்து கொள்ள
வேண்டும்.
–
———————————–
வாட்ஸ் அப் பகிர்வு
–
களங்கமில்லா மனசு! – சிறுகதை
ஓகஸ்ட் 4, 2019 இல் 10:14 பிப (Uncategorized)
Tags: சிறுகதை
வேப்ப மர நிழலில் படுத்திருந்த வேணு, கண் விழித்து
பார்த்த போது, எதிரே சித்தப்பா நின்றிருந்தார்.
”எப்ப வந்தீங்க, சித்தப்பா?”
”இப்பதான் வந்தேன், வேணு. ஆமா… வெளியே,
‘மாணிக்கம் பவன்’னு எழுதி மாட்டிருக்கிறியே… எனக்கு
தெரிந்து, நம் குடும்பத்தில அப்படி யாரும் கிடையாதே?”
என்றார்.
”அதையேன் கேட்கிறீங்க, சித்தப்பா… காரணம்
இருக்கிறது.”
”சொல்லேன்… நானும் தெரிஞ்சுக்கிறேன்.”
”நானும், மாணிக்கமும், ஒரே பள்ளிகூடத்தில் படித்தோம்;
எப்போதும் சேர்ந்தே இருப்போம். குடும்ப சூழ்நிலை
காரணமாக, கொஞ்ச நாளில் படிப்பை பாதியிலே நிறுத்தி
அவன், விவசாயம் செய்ய ஆரம்பித்து விட்டான்.
”நான், படிப்பை முடித்து, தற்போது, வேலையிலிருந்து
ஓய்வு பெற்று, பரம்பரை வீட்டில் இருப்பது, உங்களுக்கு
தெரிந்தது தானே, சித்தப்பா…”
”அதற்கும், வீட்டுக்கு வைத்திருக்கும் பெயருக்கும் என்ன
தொடர்பு?” என்றார்.
கொஞ்ச நாள் முன் நடந்த சம்பவத்தை, நினைவு கூர்ந்தான்,
வேணு.
அன்று, அவனது நண்பன், மாணிக்கம் வந்திருந்தான்…
‘ஏம்பா, வேணு… எப்படி இருக்கே… உன்னிடம், ஒரு உதவி…’
என்றான்.
‘என்ன… சொன்னாதானே தெரியும்…’ என்றான், வேணு.
‘வீட்டிற்கு விருந்தாளிங்க வர்றாங்க… என் வீடு, அவ்வளவு
பெரிசு இல்லை; உனக்கே தெரியும். கீழத்தெருவில் இருக்கே,
உன் வீடு, பூட்டிதானே கிடக்கிறது… இரண்டு நாளைக்கு
தாயேன்…’ என்றான்.
‘வரக்கூடியவர்கள், வீட்டை குப்பையாக்கி, சுத்தம்
செய்யாமல் போய் விடுவர்… பிறகு, நான் தான் எல்லாம்
சரி செய்ய வேண்டும்…’ என, நினைத்து கொண்டவன்…
‘இல்லை, மாணிக்கம்… அங்கே, வீட்டு வேலை இன்னும்
பாக்கி இருக்கிறது…’ என, பொய் சொன்னான்.
‘சரி… பரவாயில்லை, நான் வேற எதாவது வீடு கிடைக்குமா
பார்க்கிறேன்…’ என்றான்.
ஆறு மாதம் கழித்து, மீண்டும் வந்தான், மாணிக்கம்.
‘வேணு… எனக்கு, அவசரமாக, 5,000 ரூபாய் வேண்டும்…
கொடுக்க முடியுமா?’ என்றான்.
பணம் இருந்தும் கொடுக்க மனமின்றி, ‘அடடா… நேற்று
தானே சீட்டு கட்டினேன்…’ என, வடிகட்டின, இரண்டாவது
பொய் கூறினான்.
‘பரவாயில்லை, வேணு… வேறு எங்கேயாவது புரட்ட
முடியுமா பார்க்கிறேன்…’ என்று கூறி, போய் விட்டான்,
மாணிக்கம்.
‘கிட்டதட்ட ஒரு வருஷமாக, மாணிக்கத்தை
காணவில்லையே…’ என, வேணு நினைத்திருந்த போது,
திடீரென வந்து நின்றான்.
‘வா, மாணிக்கம்!’
‘வேணு… உன்னால் ஒரு காரியம் ஆக வேண்டியிருக்கிறது…’
என்று கூறி, மடியிலிருந்து நகை ஒன்றை எடுத்து
கொடுத்தான்.
‘இதை வைத்து, 10 ஆயிரம் ரூபாய் தாயேன்…’ என்றான்.
‘மாணிக்கம்… தப்பா எடுக்காதே, நான் வெளியூர் போறேன்…
வீடு பூட்டியிருக்கும்… காலம் சரி இல்லை, பார்த்தியா…’
என்றான், வேணு.
‘வேறு எங்கேயாவது, பணம் புரட்ட முடியுமான்னு
பார்க்கிறேன்…’ என்று கூறி, கிளம்பி விட்டான், மாணிக்கம்.
இரண்டு நாட்களுக்கு பின், மதுரையில் நடக்கவிருக்கும்
கவி அரங்கத்திற்கான அழைப்பிதழ், தபாலில் வந்தது.
கிளம்பி சென்றான், வேணு. பேருந்து நிலையத்தில் கூட்டம்.
முண்டியடித்ததில், கால் தடுமாறி விழுந்தது தான் தெரியும்…
வேணு, கண் விழித்து பார்த்தபோது, மருத்துவமனையில்,
அவன் பக்கத்தில் இருந்தான், மாணிக்கம்.
‘என்ன ஆச்சு?’ எனக் கேட்டான், வேணு.
‘அவசர வேலையாக, திருச்சிக்கு போக, பேருந்து
நிலையத்திற்கு வந்தபோது, நீ கூட்ட நெரிசலில் தடுமாறி
விழுவதை பார்த்தேன். பயணத்தை பாதியிலேயே நிறுத்தி,
மருத்துவமனையில் உன்னை சேர்த்தேன்…
வந்ததற்கு, இப்போ எவ்வளவோ பரவாயில்லை…’ என்றான்,
மாணிக்கம்.
‘நிறைய செலவாகி இருக்குமே… உனக்கு, எவ்வளவு
தரவேண்டும்?’
‘அவசரப் படாதே… முற்றிலும் குணமானவுடன், செலவான
தொகையை வாங்கிக்கிறேன்…’ எனக் கூறினான், மாணிக்கம்.
நடந்ததை நெகிழ்ச்சியுடன், சித்தப்பாவிடம் கூறி முடித்தான்,
வேணு.
”அவசர தேவைக்காக, யாரிடமும் போகாமல், உரிமையுடன்
என்னிடம் வந்து, மாணிக்கம் உதவி கேட்ட போது, பள்ளி
நண்பன் என்றும் பார்க்காமல், மனசறிந்து பல பொய்களை
சொன்னேன்…
”ஆனால், திருச்சிக்கு போக இருந்தவன், பயணத்தை
தொடராமல், என்னை காப்பாற்றி, கூடவே இருந்து பார்த்துக்
கொண்டான்,” என, கண்ணீர் வடித்தான்.
”நீ, பொய்யையும், பணத்தையும், வசதியையும் அளவாய்
எடுத்தாய்… ஆனால், உன் நண்பனோ, உயிரை அளவீடாக
எடுத்தான். இதுதான், வித்தியாசம். வீட்டிற்கு, நீ வைத்திருக்கும்
பெயர், மிகவும் பொருத்தமானதே,” என, தீர்க்கமாக சொன்னார்,
சித்தப்பா.
வேணுவின் மனதை தொட்டு நின்றான், களங்கமில்லாத
நண்பன், மாணிக்கம்.
‘இனி, நட்பில் தொய்வு இல்லாமல் பார்த்து கொள்ள வேண்டும்…’
என, சபதம் எடுத்து கொண்டான், வேணு.
- ந. சுந்தரா
வாரமலர்
மு.கருணாநிதி எழுதிய, ‘பேசும் கலை வளர்ப்போம்’ நுாலிலிருந்து:
ஓகஸ்ட் 4, 2019 இல் 10:02 பிப (Uncategorized)
Tags: சிறுகதை
பாரதி பதிப்பகம், மு.கருணாநிதி எழுதிய,
‘பேசும் கலை வளர்ப்போம்’ நுாலிலிருந்து:
திருமண விழா ஒன்றில், கருணாநிதி கூறிய கதை இது:
கணவனும், மனைவியும் ஒன்றுமையுடன் வாழ்ந்தனர்.
பிழைப்புக்கு வழியின்றி தவித்த அவர்களை, ஏழ்மை
தாக்கியது.
ஒருநாள், கணவனிடம், ‘வீட்டில் உள்ள, காளை மாட்டை
விற்று, அதில் கிடைக்கும் பணத்தில், ஒரு பெட்டிக் கடை
வைத்தால், குடும்பத்தை நடத்தலாமே…’ என்று,
யோசனை கூறினாள்.
அதற்கு உடன்பட்டு, மாட்டை, சந்தைக்கு ஓட்டிச் சென்றான்.
வழியில், அங்கும் இங்கும் மிரண்டு ஓடியது, மாடு.
அப்போது, ஆடு ஒன்றை ஓட்டி வந்தான், ஒருவன்.
இவனை பார்த்து, ‘ஏனய்யா… அந்த முரட்டுக் காளையுடன்
சிரமப்படுகிறாய்… என்னிடம் கொடுத்து விடு; அதற்கு
பதிலாக, என் ஆட்டை தருகிறேன்…’ என்றான்.
அறிவிலி கணவன், மாட்டை கொடுத்து, ஆட்டை ஓட்டி,
சந்தைக்கு சென்றான்.
கையில் ஒரு பெட்டை கோழியுடன் எதிரே வந்த, ஒருவன்,
‘கோழியை கையிலேயே துாக்கி போய் விடலாம்… ஏன்,
ஆட்டை ஓட்டி கஷ்டப்படுகிறாய்…’ என்றான்.
உடனே, அறிவிலி கணவன், ஒப்புக்கொண்டு, ஆட்டை
கொடுத்து, பதிலுக்கு, கோழியை வாங்கி கொண்டான்.
போகும் வழியில் இருந்த பிரியாணி கடைக்காரன்,
கோழியை பார்த்ததும், அன்றைக்கு சமைத்து விட
திட்டமிட்டான். அறிவிலி கணவனிடம் நயமாக பேசி,
ஒரு குவளை தேநீருக்கு, கோழியை வாங்கிக்
கொண்டான்.
அறிவிலி கணவன், தேநீரை குடித்துக் கொண்டிருந்த
போது, அவனது பக்கத்து வீட்டுக்காரன், ‘அடே முட்டாளே…
நானும், உன்னை கவனித்து தான் வருகிறேன்.
மாட்டை கொடுத்து, ஆட்டை வாங்கினாய்; ஆட்டை
கொடுத்து, கோழியை வாங்கினாய்; இப்போது, கோழியை
கொடுத்து, தேநீர் வாங்கி சாப்பிடுகிறாய்…
‘இதையெல்லாம் உன் மனைவி அறிந்தால், உன்னை
விட்டு ஓடியே விடுவாள் அல்லது உன்னை அடித்து
துரத்துவாள்…’ என்றான்.
‘அப்படியெல்லாம் ஒன்றும் நடக்காது…’ என்றான்,
அறிவிலி கணவன்.
‘இல்லை… நடக்கும்…’ என்றான், பக்கத்து வீட்டுக்காரன்.
அப்படி நடந்தால், அறிவிலி கணவனுடைய வீட்டை,
பக்கத்து வீட்டுக்காரனுக்கு எழுதிக் கொடுத்து விட
வேண்டும்; நடக்காவிட்டால், பக்கத்து வீட்டுக்காரன்,
அவனுடைய பெட்டிக் கடையை, அறிவிலி கணவனுக்கு
எழுதி தந்துவிட வேண்டும் என்று, பந்தயம் கட்டியபடியே,
இருவரும், வீடு திரும்பினர்.
பக்கத்து வீட்டுக்காரன், அறிவிலியின் மனைவியிடம்
, ‘உன் கணவர், மாட்டோடு சென்று, ஒரு கோப்பை
தேநீரோடு திரும்பி இருக்கிறான்…’ என்று, அவன் செய்த
முட்டாள் தனமான காரியங்களை சொல்லி, கேலி
செய்தான்.
அறிவிலியின் மனைவியோ, கணவனை பார்த்து,
‘அந்த தேநீரையாவது வயிறு நிரம்ப சாப்பிட்டீர்களா…’
என்று, அன்பொழுக கேட்டாள்.
பக்கத்து வீட்டுக்காரனுக்கு, ஒரே அதிர்ச்சி.
பந்தயத்தில் தோற்றுப் போய், பெட்டிக் கடையை எழுதிக்
கொடுத்து விட்டான்.
மறுநாள், அறிவிலி கணவனை பார்த்து, ‘என்னடா…
உன் மனைவி, உன்னை விட மூடமாக இருக்கிறாள்…’
என்றான், பக்கத்து வீட்டுக்காரன்.
‘அப்படி ஒன்றும் இல்லை… என்னதான் அவளுக்கு,
என் மீது வருத்தமோ, கோபமோ இருந்தாலும், பிறர் முன்,
அதை காட்டிக் கொள்ள மாட்டாள்; நானும் அப்படி தான்.
அந்த தைரியத்தில் தான், உன்னிடம் பந்தயம் கட்டினேன்…’
என்றான், அறிவிலி கணவன்.
தங்கள் குடும்ப பிரச்னைகளை, பிறர் முன், பெரிது
படுத்தக் கூடாது என்பதற்கு, இந்த கதையே எடுத்துக்
காட்டு!
நன்றி-
நடுத்தெரு நாராயணன்
திண்ணை – வாரமலர்
யார் சந்நியாசி? உண்மையை விளக்கும் நாடோடிக் கதை!
ஜூலை 29, 2019 இல் 6:33 பிப (Uncategorized)
Tags: சிறுகதை
ஓர் ஊரில் ராஜா ஒருவர் இருந்தார். அவர் சந்நியாசிகளிடம்
மிகுந்த மரியாதை செலுத்தி வந்தார்.அந்த ஊரில் புகழ்
பெற்ற சந்நியாசி ஒருவர் இருந்தார். அவரை அடிக்கடி
சென்று பார்த்து வந்த ராஜா, நாளடைவில் அவரது
பக்தரானார்.
ஒரு நாள் சந்நியாசியிடம், ‘சுவாமி, எங்களிடம் உள்ளது
அனைத்தும் உங்களிடமும் உள்ளது. நீங்களும்
சாப்பிடுகிறீர்கள், நாங்களும் சாப்பிடுகிறோம். நீங்களும்
உடை உடுத்துகிறீர்கள், நாங்களும் உடை உடுத்துகிறோம்.
உங்களிடம் பணம் இருக்கிறது, எங்களிடமும் பணம்
இருக்கிறது. உங்களுடைய தேவைகள் தானம், தட்சிணை
போன்றவற்றாலும், பிச்சை எடுப்பதாலும் பூர்த்தியாகிறது.
பிறகு உங்களுக்கும், எங்களுக்கும் என்ன வேறுபாடு உள்ளது?’
என்றார்.
‘நேரம் வரும்போது இதைப் பற்றி உனக்குக் கூறுகிறேன்”
என்று கூறி, ராஜாவை அனுப்பிவைத்தார் அந்த சந்நியாசி.
ஒரு நாள் ராஜா சந்நியாசியுடன் அமர்ந்திருந்தார்.
அப்போது ராஜாவின் கையைப் பார்த்த சந்நியாசி
மிகுந்த வருத்தமடைந்தார். இதைப் பார்த்த ராஜா, ‘எனது
கையைப் பார்த்துவிட்டு ஏன் இப்படி ஆனீர்கள்?
என்னாயிற்று?’ என்றார்.
சாது கூறினார்: ‘நாளை சூரிய உதயத்திற்கு முன்பு
நீ இறந்து விடுவாய். உன் கைரேகை இதைக் கூறுகிறதே…
நான் என்ன செய்ய முடியும்?’ என்றார்.
இதைக் கேட்ட ராஜா, கவலை நிறைந்த முகத்துடன்
அரண்மனைக்குத் திரும்பினார். உடனே தன்னுடைய
மந்திரி, ராஜகுமாரன், ராணி ஆகியோரைக் கூப்பிட்டு
நடந்ததைச் சொல்லி, அனைவரிடமும் ஜப மாலைகளை
எடுத்துக் கொடுத்து, ‘என்னுடைய மரணம் நாளை
நிகழப் போகிறது.
கடவுள் பெயரைச் சொல்வதால் என் மரணம் தள்ளிப்
போக வாய்ப்புண்டு. அதனால், இரவு முழுவதும்
அரண்மனையில் உள்ளவர்கள் எனக்காகப் பிரார்த்தனை
செய்யுங்கள்’ என்றார்.
அந்த இரவு அனைவருக்கும் துக்ககரமானதாகவே இருந்தது.
அனைவரும் பகவான் பெயரைச் சொல்லி ஜபித்துக்
கொண்டிருந்தார்கள். மெல்ல மெல்ல காலைப் பொழுது
வந்தது. ராஜாவும், அவரது குடும்பத்தாரும், மக்களும்
மகிழ்ச்சியில் துள்ளிக் குதித்தனர். காரணம், ராஜா
இறக்கவில்லை. உடனே தன் குடும்பத்தாரோடு
சந்நியாசியைப் பார்க்கக் கிளம்பினார் ராஜா.
சந்நியாசியின் இருப்பிடத்தை அடைந்து, அவரை
வணங்கி, ‘சுவாமி! என் வாழ்க்கை தப்பித்தது’ என்றார்.
‘ஆமாம், தப்பித்துவிட்டதுதான்’ என்றார் சந்நியாசி.
‘இன்று காலையில் நான் இறந்து விடுவேன் என்று எனது
எதிர்காலம் பற்றிக் கூறினீர்களே… உங்கள் வாக்கு
என்னவாயிற்று? பொய்த்துப் போய்விட்டதே…’ என்று
கர்வத்துடன் கேட்டார் ராஜா.
‘இரவு முழுவதும் உனது கண்களில் மரணமே நடமாடிக்
கொண்டிருந்தது. இரவு முழுவதும் நீ அமைதியற்று
இருந்தாய். உன்னிடம் எல்லா சுகபோகங்களும்
இருந்தாலும் நீ பயந்து கொண்டே நேற்றைய இரவைக்
கழித்தாய்.
ஒரு நாள் என்னிடம், ‘உனக்கும் எனக்கும்
(பொதுமக்களுக்கு- சந்நியாசிகளுக்கும்) என்ன வேறு
பாடு உள்ளது’ என்று நீ கேட்டாயே ஞாபகம் இருக்கிறதா?
அதற்குப் பதில் இதுதான்.
உனக்கும் எனக்கும் இதுதான் வித்தியாசம்!
நீ மரணத்தை மறந்துவிட்டு வாழ்கிறாய்; நான் மரணத்தை
நினைத்துக் கொண்டு வாழ்கிறேன். எவன் முடிவை
முன்னால் வைத்துக் கொண்டு மகிழ்ச்சியாக வாழ்கிறானோ,
அவன்தான் சந்நியாசி’ என்றார்.
சந்நியாசி கூறியதைக் கேட்ட ராஜா தலைகுனிந்தார்.
சந்நியாசிக்கும், பொதுமக்களுக்கும் இடையே உள்ள
வேறுபாட்டை நன்கு புரிந்து கொண்டார்.
தமிழில்: இடைமருதூர் கி.மஞ்சுளா
தினமணி
கஞ்சன் வாங்கிய சத்தியம்
ஜூலை 29, 2019 இல் 12:43 பிப (Uncategorized)
Tags: சிறுகதை
குமரன் மிகவும் கஞ்சன். தான் சம்பாதித்துச் சேர்த்து
வைத்திருந்த பணத்தைத் தான் இறந்த பின்பு கூட
பிறர் அனுபவிக்க அவன் விரும்பவில்லை.
நோய்வாய்ப்பட்டிருந்த அவன், இறப்பதற்கு முன்பு
மனைவியிடம், தான் சம்பாதித்த பணத்தை எல்லாம்
தனது சவப்பெட்டியில் வைத்து தன்னோடு அடக்கம்
செய்ய வேண்டும் என்று சத்தியம் வாங்கிக் கொண்டான்.
சில நாட்களில் அவன் இறந்துபோனான். உறவினர்கள்
எல்லாருக்கும் இது தெரியும் என்பதால், அடக்கம் செய்யும்
நாளன்று சவப்பெட்டியில் வைக்கப் போகும் பணத்தைக்
காண எல்லாரும் ஆவலாக இருந்தார்கள்.
ஆனால் குமரனின் மனைவி பணத்தை வைக்கவில்லை.
ஒரு கவரை மட்டும் உள்ளே வைத்தாள்.
எல்லாரும் பணத்தை ஏன் சவப்பெட்டியில் வைக்கவில்லை?
என்று கேட்டார்கள். அதற்கு குமரனின் மனைவி சொன்னாள்:
“அவருடைய பணத்தை எல்லாம் என் வங்கிக் கணக்கில்
போட்டு வைத்திருக்கிறேன். இப்போது அவர் பெயருக்கு
செக் ஒன்றைக் கவரில் வைத்து சவப்பெட்டியில்
வைத்திருக்கிறேன். அதை அவர் பேங்கில் போட்டு எடுத்துக்
கொள்ளட்டும்”.
அ.பூங்கோதை, செங்கல்பட்டு.
தினமணி கதிர்
கோபம் தவிர்! – சிறுகதை
ஜூலை 21, 2019 இல் 7:34 பிப (Uncategorized)
Tags: சிறுகதை
–
நன்கு படித்தவர் ஒருவர், வாயைத் திறந்தால், அறிவுரைகளும்,
அறவுரைகளும் அருவியாக கொட்டும். ஊரார் அனைவரும்
அவரைப் பண்டிதர் என்றே அழைத்தனர்.
ஒருசமயம், அந்த பண்டிதர், தன் வீட்டு வாசலில், நெல் காயப்
போட்டு இருந்தார்.அச்சமயம், அவ்வழியே வந்த பசு மாடு ஒன்று,
நெல்லைத் தின்றது. இதை பார்த்ததும் பண்டிதருக்கு, கோபம்
தாங்கவில்லை. குச்சியை எடுத்து தன் முழுப்பலத்தையும்
பிரயோகித்து, பசு மாட்டை அடித்தார். அடிபட்ட மாடு,
துடிதுடித்து இறந்தது.
இதை பார்த்து வருந்தினர், ஊர் மக்கள்.
‘என்ன பண்டிதரே… இப்படிச் செய்து விட்டீர்களே… பசுவைக்
கொல்வது, பெரும்பாவம் என்பது, உங்களுக்குத் தெரியாதா…
இந்தப் பாவம் தீர, ஏதாவது பரிகாரம் செய்யுங்கள்… இல்லா
விட்டால், கடுமையான நரகம் தான் கிடைக்கும்…’ என்றனர்.
பண்டிதருக்கு ஒரு மாதிரி ஆகிவிட்டது; சமாளிக்கத்
துவங்கினார்…
‘நான் எதையும் செய்யவில்லை. எல்லாம் சிவன் செயல்.
அவன் செயல் இல்லாமல், ஒரு துரும்பைக் கூட நம்மால்
அசைக்க முடியாதே… பசுவிற்கு ஆயுசு அவ்வளவு தான்;
இதற்கு யார் தான், என்னதான் செய்ய முடியும்?’ என்றார்.
ஊரார் திகைத்தனர். ‘ப்ச்… இவரைப் போய், மெத்த படித்த
பண்டிதர் என்று, எல்லாரும் சொல்கின்றனரே… இவர்
அறிவு இவ்வளவுதானா…’ என்று தங்களுக்குள் பேசியபடியே
கலைந்து சென்றனர்.
சில நாட்கள் ஆகின. ஆதியும், அந்தமும் இல்லாத அரும்
பெரும் ஜோதியான, சிவபெருமான், கிழவர் வடிவத்தில்,
பண்டிதர் வீட்டிற்கு வந்தார். ‘பண்டிதரே… பக்கத்து ஊருக்கு
போகிறேன். வழியில் சிறிது இளைப் பாறலாம் என்று,
உன் வீட்டிற்கு வந்தேன்…’ என்றார்.
பண்டிதரும் ஒப்புக் கொண்டார். அவரும், கிழவருமாகப்
பேசிக் கொண்டிருந்தனர். சற்றுநேரம் ஆனதும், கிழவருக்கு,
வீட்டைச் சுற்றிக் காட்டினார், பண்டிதர். பார்த்த
ஒவ்வொன்றையும் பாராட்டினார், கிழவர்.
பண்டிதருக்குப் பெருமை பிடிபடவில்லை, ‘எல்லாம் நானே
பார்த்துப் பார்த்துக் கட்டினேன். திட்டம் போட்டு கட்டி
முடித்தேன். என் தந்தை காலத்தில், இது, சின்னஞ்சிறிய
குடிசையாக இருந்தது. நான் தான் இப்படிப் பெரிதாக
கட்டி முடித்தேன்…’ என்று, தற்பெருமையைப் பரக்க
வி(வ)ரித்தார்.
பண்டிதர் கூறியதை பொறுமையாகக் கேட்ட, கிழ வடிவில்
வந்த சிவபெருமான், ‘அப்படியா… பெருமை பாராட்டிக்
கொள்ளும் இதையெல்லாம் செய்தது நீ… ஆனால், பசு
மாட்டைக் கொன்றது மட்டும், சிவன் செயலாக்கும்…’ என்று
கேட்டு, மறைந்தார்.
பண்டிதருக்கு, சுருக்கென்றது. வந்தவர், சிவபெருமான்
என்பதை உணர்ந்தார். அவருக்குத் தன் தவறு புரிந்தது.
‘கொள்ளு என்றால், வாயைத் திறக்கும் குதிரை, கடிவாளம்
என்றதும், வாயை மூடிக் கொள்வதைப் போல, நாம் நடந்து
கொண்டோமே!
‘பசுவைக் கொன்ற பாவத்தை ஏற்க மறுத்த நாம்,
அலங்காரமான வீடு கட்டியது நான் என்று பெருமை
பாராட்டிக் கொண்டது, எவ்வளவு, பெரிய தவறு… செய்த
தவறை சுட்டிக்காட்டி விட்டது, தெய்வம்.
இதற்குமேல் நாம் திருந்தாவிட்டால், தெய்வத்தால் கூட
நம்மை கட்டிக் காப்பாற்ற முடியாது…’ என்று, பசுமாட்டைக்
கொன்ற பாவத்திற்குப் பரிகாரம் செய்யப் போனார்.
கூடவே, ‘நாம், இந்த பாவம் செய்யக் காரணம், கோபம்
தானே… இனி, கோபத்தையும் தவிர்க்க வேண்டும்…’ என்று
முடிவெடுத்தார்.
அனைத்தும் தெய்வச் செயல் என்று ஆத்மார்த்தமாக
உணர்ந்து கொண்டோர், அணு அளவு கூட அகங்காரத்திற்கு
இடம் கொடுக்க மாட்டார்கள்.
பி.என். பரசுராமன்
வாரமலர்
