Rammalar’s Weblog

அப்பாவிற்கு இரண்டு அக்கா, இரண்டு தங்கைகள். எனவே எனக்கு மொத்தம் நான்கு அத்தைகள். நான் பிறப்பதற்கு முன்பே மூன்று அத்தைகளுக்கும் திருமணமாகிவிட, கடைசி அத்தைதான் என்னைத் தூக்கி வளர்த்தது. அந்தக் காலத்து தொடர்கதைகளில் வரும் கல்யாணமாகாத இளம்பெண்கள் போலவே, ‘ஏழு கடல் தாண்டி, ஏழு மலை தாண்டி, குதிரையில் வரப்போகும் ராஜகுமாரனுக்காக’ அத்தை காத்திருந்த காலம் அது. அத்தைகளால் வளர்க்கப்பட்ட குழந்தைகள், தேவதைகளால் ஆசீர்வதிக்கப்பட்டவர்கள். அந்த நாட்களில் நான் எங்கு சென்றாலும், சிறகு முளைத்த தேவதைகள் என் தலைக்கு மேல் பூக்களைத் தூவி வாழ்த்திக் கொண்டிருந்தார்கள்.அத்தை என்னை இடுப்பில் தூக்கிக்கொண்டு கோயிலுக்குச் செல்லும். பிள்ளையார் கோயிலின் சர்க்கரைப் பொங்கலும், சுண்டலும் பூவரசம் இலைகளில் வாங்கி உள்ளங்கைச் சூட்டோடு ஊதி ஊதி ஊட்டி விடும். அடிக்கடி மூக்கு உறிஞ்சும் என்னை ‘ஊளமூக்கு’ என்று கிண்டல் செய்து தன் தாவணியால் சுத்தம் செய்யும். தன் தோழிகளுடன் சினிமாவிற்குச் செல்கையில் என்னையும் அழைத்துச் சென்று இடைவேளையில் பொரி உருண்டையும், கைமுறுக்கும் வாங்கிக் கொடுக்கும். இப்போது யோசித்துப் பார்க்கையில், அம்மாவின் இடுப்பில் இருந்ததை விட, அத்தையுடன் நான் இருந்த சித்திரம்தான் கண் முன் விரிகிறது. அம்மா அடித்தால், அப்பா கோபப்பட்டால், நான் அத்தையின் மடியில் அடைக்கலமாவேன். அத்தை தாலாட்டுப் பாடி தூங்க வைக்கும். தெருப்புழுதி ஆட்டங்களில் நான் அழுதபடி வீட்டிற்கு வந்தால், அத்தை மீண்டும் என்னை மைதானத்திற்கு அழைத்துச் சென்று ‘‘யார்றா இவன அடிச்சீங்க?’’ என்று புலன் விசாரணை செய்யும். அத்தையின் கோபத்திற்காகவே நான் தவறு செய்தாலும் பெரிய பையன்கள் கண்டுகொள்ள மாட்டார்கள். அத்தையின் பெயர் சசிகலா. நீளமாக வைக்கப்படும் எல்லாப் பெயர்களும் சுருக்கிக் கூப்பிடுவதற்காகத்தானே? ஆகவே எங்களுக்கு அவர், ‘சசி அத்தை’. எங்கள் குடும்பத்தின் குலசொத்தான எதற்கெடுத்தாலும் குறை சொல்லும் பழக்கம் ஆயாவிடமிருந்து எனக்கு வந்ததைப் போலவே அத்தைக்கும் இருந்தது. கூடவே, ஆயாவிடம் இல்லாத இன்னொரு குணம்… அது, என்ன நடந்தாலும் கண்டு கொள்ளாத அலட்சியம். அந்த அலட்சியத்தை கொஞ்சம் உற்றுப் பார்த்தால் அது ஒரு ஜென் மனநிலை என்று இன்று புரிகிறது. பூகம்பம் வந்துவிட்டது என்று ஊரே வீட்டை விட்டு வெளியில் ஓடினால் அத்தை சொல்லும்… ‘‘கொஞ்சம் பொறுங்க, சாம்பார் கொதிக்குது. சாப்பிட்டுட்டு வர்றேன்!’’ அதுதான் அத்தையின் மனம்.எல்லாப் பெண்களையும் போலவே அத்தைக்கும் ஒரு சுபமுகூர்த்த நாளில் திருமணம் நடந்தது. நான் மாப்பிள்ளைத் தோழனாக ஜானவாச காரில் மாமாவிற்கு பக்கத்தில் அமர்ந்து, பெட்ரோமாக்ஸ் மனிதர்களின் தலைச்சுமையை இடம் வலமாக வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டு வந்தேன். என் அம்மா இறந்து போனதற்குப் பின்னான நாட்கள் அவை. அம்மாவைப் போலவே அத்தையும் என்னைத் தனியாக விட்டு விட்டு வெகுதூரம் போகப் போகிறது என்று நினைத்து கொஞ்சம் அழுததாகக்கூட ஞாபகம். மறுவீட்டிற்கு வந்த மாமா, அத்தையுடன் என்னையும் சினிமாவிற்குக் கூட்டிச் சென்றார். இடைவேளை கோன் ஐஸும், படம் முடிந்து கூரை வேய்ந்த கட்டிடத்தில் மாமா வாங்கித் தந்த பிரியாணியும் நாக்கின் சுவை மொட்டுகளில் இப்போதும் எங்கோ ஒளிந்து கொண்டிருக்கின்றன. மாமா அந்தக் காலத்து பி.ஏ. தாலுகா ஆபீஸில் வேலை. பெல்பாட்டம் அணிந்து ‘பில்லா’ ரஜினி போல் இருப்பார். அவ்வப்போது மாமாவுக்கும், அத்தைக்கும் மனஸ்தாபம் வந்து, அத்தை பிறந்தகம் வந்து விடும். அந்தக் காலங்களில் அத்தை அழுது நான் பார்த்ததே இல்லை. எப்போதும் போல் என்னுடன் சிரித்தபடியே விளையாடிக் கொண்டிருக்கும். மாமா வந்து சமாதானப்படுத்தி அத்தை அவருடன் கிளம்பிப் போன பிறகு ஆயா என்னிடம் சொல்லும்… ‘‘உங்க அத்தை இருக்காளே… கல்லு மனசுக்காரி! மனசுல என்ன நெனைக்குறான்னே யாருக்கும் தெரியாது. சின்ன வயசுல இருந்தே இப்படித்தான். அப்படியே எங்க வீட்டுக்காரரு மாதிரி!’’ ஆயா அத்தையைப் பாராட்டுகிறதா… இல்லை, நான் பிறப்பதற்கு முன்பே இறந்து விட்ட தாத்தாவைத் திட்டுகிறதா என்கிற விவரம் புரியாத வயதில் நான் இருந்தேன். முதல் பிரசவத்திற்கு அத்தை தாய் வீடு வந்தது. காஞ்சிபுரத்தில் சி.எஸ்.ஐ. மருத்துவமனையில் அத்தையை சேர்த்தோம். இருநூறு வருடங்களுக்கு முன்பு வெள்ளைக்காரன் கட்டிய மருத்துவமனை. பரந்து விரிந்த கட்டிடங்களும், விசாலமான அறைகளும், மருந்து வாசமுமாக அந்த மருத்துவமனையின் நினைவுகள் என் மூளை அடுக்குகளிலிருந்து இப்போதும் மேலெழுகின்றன. சி.எஸ்.ஐ. கட்டிடத்தின் நுழைவாயிலைக் கடந்து, நோயாளிகள் அறைக்குச் செல்லும் பாதையில் பென்னம் பெரிய பஞ்சு மரம் ஒன்று காலத்தைக் காட்சியாக்கி காற்றுடன் பேசிக் கொண்டிருக்கும். அதன் கீழே படர்ந்த கரிய நிழல்களில் கொட்டிக் கிடக்கும் பஞ்சுக் காய்களைத் தேடிப் பொறுக்கி நான் விளையாடுவேன். சின்னஞ்சிறிய பம்பரத்தைப் போலிருக்கும் அந்தப் பஞ்சுக்காய்கள், தரையில் சுழற்றி விட்டால் உலகத்துடன் நடனமாடி ஒரு நிமிடத்தில் நின்று விடும். எல்லோருமே உலகத்துடன் நடனமாடி ஏதோ ஒரு நிமிடத்தில் நின்று விடும் பஞ்சுக்காய்கள் தானோ என்று இன்று தோன்றுகிறது. அத்தைக்கு அழகான ஆண் குழந்தை பிறந்தது. பிள்ளை பெற்ற அத்தைக்கு உறவினர்கள் கறிச்சோறு கொண்டு வருவார்கள். அத்தை, பெயருக்கு சாப்பிட்டு விட்டு எனக்கு ஊட்டி விடும். ‘‘மாமா பாருடா’’ என்று தான் பெற்ற குழந்தையிடம் அத்தை என்னைக் காட்டுகையில், நான் வயது முதிர்ந்த மாமனாகி கொஞ்சம் வெட்கப்படுவேன். மாமாவுக்கு மாற்றலாகி முத்தியால்பேட்டை, ஆரணி, அரக்கோணம், செய்யாறு என பல ஊர்களில் பணிபுரிந்து கடைசியாக வந்தவாசியின் நிரந்தர வாசியானார். அப்போது சசி அத்தையின் மூத்த மகன் செந்தில், பொறியியல் கல்லூரி மாணவனாகி இருந்தான்.சசி அத்தை என்னைத் தூக்கி வளர்த்ததைப் போலவே சிறுவயதில் செந்திலையும் நான் தூக்கி வளர்த்திருக்கிறேன். ‘அந்தப் பையனா இவன்?’ என்று வியக்கும்படி அவன் தோற்றம் மாறி இருந்தது. மீசை அடர்ந்து, முகப்பரு வளர்ந்து, ‘‘மாமா! நீங்க எழுதுன பாட்டு எல்லாமே இந்த ‘USB’ல இருக்கு!’’ என்று என்னிடம் நீட்டுவான். ‘சசி அத்தையின் கண்களுக்கு என்னைக் குழந்தையாகவும், என் கண்களுக்கு செந்திலைக் குழந்தையாகவும் மாற்றி மாற்றிக் காட்டும் களைடாஸ்கோப்பின் வளையல் துண்டுகள்தான் காலமோ!’ என்று நான் குழம்பிப் போவேன். சென்னையில் அம்மாவைப் பெற்ற ஆயா வீட்டில் தங்கி பாடல்கள் எழுதிக் கொண்டிருந்த ஒரு மாலைப்பொழுதில் அப்பா என் கைப்பேசியில் அழைத்தார். ‘‘சசி அத்தை பையன் செந்திலை போரூர் ஆஸ்பிட்டல்ல சேர்த்திருக்காங்க. கேன்சராம். உடனே கெளம்பி வா!’’ நான் பதறியடித்து விரைந்தேன். மருத்துவமனையில் செந்தில் ஒரு அறையில் அனுமதிக்கப்பட்டிருந்தான். சுற்றிலும் மருந்து வாசம். என்னைப் பார்த்ததும் அத்தை சொன்னது, ‘‘ஒடம்பு முழுக்க கேன்சர் கட்டி இருக்காம்டா. டேய் செந்தில்… இங்க பாருடா… முத்து மாமா வந்திருக்கான்!’’ செந்தில் சுற்று முற்றும் காற்றில் கை வீசினான். அத்தை சொன்னது, ‘‘நேத்து ராத்திரில இருந்து அவனுக்குக் கண்ணு தெரியல!’’ செந்திலின் கைகளைப் பிடித்து அத்தை மறுபடி சொன்னது, ‘‘டேய்… முத்து மாமாடா!’’ செந்தில் மீண்டும் காற்றில் கை வீசி, ‘‘அம்மா… எனக்கு வலிக்குதும்மா’’ என்றான். அவன் கைகளைக் காற்றில் வீசுவது பனிக்குடத்தின் இருட்டறையில் குழந்தைகள் தத்தளிப்பதைப் போல் இருந்ததால் நான் கனத்த மனதுடன் அங்கிருந்து நகர்ந்தேன். ‘‘வாடா… கேன்டீனுக்குப் போய் டீ சாப்பிடலாம்!’’ என்று அப்பா அழைத்துக் கொண்டு போனார். ‘ரெண்டு டீ’ என்று ஆர்டர் கொடுத்து நாங்கள் அருந்திக் கொண்டிருக்கையில் தூரத்தில் மாமா வேகமாக ஓடுவது தெரிந்தது. ‘‘ரத்தம் வாங்குறதுக்காக ஓடுறான். இரு, நான் பார்த்துட்டு வர்றேன். தனியா கஷ்டப்படுவான்!’’ என்று அப்பாவும் மாமாவின் பின்னால் ஓடினார். தந்தையும், தாய்மாமனும் தனக்கான ரத்தத்திற்காக ஓடுவதை அறியாமல் செந்தில் காற்றில் கை வீசும் காட்சி என் கண்களை நனைத்தது. அதற்கடுத்த நாள் செந்தில் இறந்து போனான். ‘‘வந்தவாசில வேணாம். எங்க அம்மா வீட்டுக்கே ெகாண்டு போயிடலாம்!’’ என்று அத்தை சொல்ல, காஞ்சிபுரத்திற்குக் கொண்டு சென்றோம்.ஊரே திரண்டு ஒப்பாரி வைத்தது. அத்தை மட்டும் அழாமல் திண்ணையில் வெறித்த பார்வையுடன் அமர்ந்து கொண்டது. செந்தில் படித்த கல்லூரியிலிருந்து நூற்றுக்கணக்கான மாணவர்கள் காஞ்சிபுரத்திற்கு வந்து கதறி அழுதார்கள். அத்தை அனைவரையும் வெறித்த கண்களால் பார்த்துக் கொண்டிருந்தது. செந்திலின் உடலை வைக்கப் போகும் பாடையில் போர்த்துவதற்காக சேலை கேட்டபோது, சசி அத்தை தன் விலையுயர்ந்த பட்டுச்சேலையை எடுத்துக் கொடுத்தது.‘‘இது ஒரு சாங்கியம்தான்! சேலை நமக்குத் திரும்ப வராது. அதனால ஏதாவது காட்டன் சேலை கொடும்மா’’ என்று சொந்தக்காரப் பெண் சொல்ல, அத்தை கேட்டது… ‘‘என் பையன் மட்டும் திரும்ப வரப் போறானா? இதையே கொடுங்க!’’ அழாமல் இருந்த அத்தையைப் பார்த்து நாங்கள் பயப்பட்டோம். உடலை எரித்து வீடு திரும்பிய உறவினர்கள், கூடத்தில் ஏற்றி வைத்த காமாட்சி விளக்கை வணங்கி விட்டு கிளம்பிக்கொண்டிருந்தார்கள்.அத்தை சைகையால் என்னை அழைத்தது, ‘‘என்ன அத்தை?’’ என்றேன்.‘‘எல்லோரும் கெளம்பிட்டாங்களா? ரா தங்குறவங்களுக்கு சாப்பாடு சொல்லு!’’‘‘சரி அத்தை!’’ என்றேன். அத்தை என் கண்களைப் பார்த்தபடி தன் வயிற்றைத் தொட்டு, ‘‘இங்க இருந்துதாண்டா எட்டி எட்டி உதைப்பான். எவ்ளோ ஆர்லிக்ஸ் குடிச்சிருப்பேன்! குறை இல்லாமத்தான் வளர்த்ேதன். ஆப்பிள் கேட்டா ஆப்பிள், ஆரஞ்சு கேட்டா ஆரஞ்சு, ெபாம்மை கேட்டா பொம்மை, எம் மேல என்ன தப்பு? இப்படி செத்துப் போவான்னு யாரு கண்டா?’’ என்றது.நான் மௌனமாக நின்றேன். எல்லோரும் கிளம்பிப் போன பின்னிரவில் எஞ்சிய உறவினர்கள் கையது கொண்டு, மெய்யது பொத்தி வராத உறக்கத்தை வரவழைத்துக் கொண்டிருக்கையில், நள்ளிரவு மூன்று மணிக்கு அத்தை அதுவரை அடக்கி வைத்த அத்தனை அழுகையையும் கொட்டித் தீர்த்தது. அழுது முடித்து களைத்துப் போகப் போகும் அத்தைக்காக காபி போட, உறவினர்களில் யாரோ ஒரு பெண் எழுந்து போனாள். எல்லோருமே உலகத்துடன் நடனமாடி ஏதோ ஒரு நிமிடத்தில் நின்றுவிடும் பஞ்சுக்காய்கள் தானோ என்று இன்று தோன்றுகிறது. அவன் கைகளைக் காற்றில் வீசுவது பனிக்குடத்தின் இருட்டறையில் குழந்தைகள்  தத்தளிப்பதைப் போல் இருந்ததால் நான் கனத்த மனதுடன் அங்கிருந்து நகர்ந்தேன். இங்க இருந்துதாண்டா எட்டி எட்டி உதைப்பான். எவ்ளோ ஆர்லிக்ஸ் குடிச்சிருப்பேன்! குறை இல்லாமத்தான் வளர்த்ேதன்…’’ (பறக்கலாம்…) நா.முத்துக்குமார் ஓவியங்கள்: மனோகர் நன்றி- குங்குமம்

நள்ளிரவு…
அந்த சோளக் கொல்லையில் திடீரென ஏதோ சலசலப்பு!
சத்தம் கேட்டு ஓடி வந்தான் காவல் காரன்.
அங்கு மாடு ஒன்று மேய்ந்து கொண்டிருந்தது.

‘மாட்டை எப்படியாவது பிடித்துவிட வேண்டும்’ என்ற
முடிவுடன் வேகமாகத் தாவி, மாட்டின் வாலைக்
கெட்டியாகப் பிடித்துக்கொண்டான். மறுகணம், மாடு
மேலெழும்பி பறக்க ஆரம்பித்தது!

அப்போதுதான் தெரிந்தது… அது, சிவபெருமானின் நந்தி
என்று. நந்தி, கயிலாயத்தை நோக்கிப் பறக்க, இவனும்
அதன் வாலைப் பிடித்துத் தொங்கியபடி பறந்தான்.

இருவரும் கயிலாயத்தை அடைந்தனர்.அங்கு சிவனாரை
கண்டதும், ‘`இறைவா, இது நியாயமா? உங்கள் நந்தி
என் சோளக் கொல்லையை நாசம் செய்துவிட்டது’’ என்று
முறையிட்டான்.

‘’கவலை வேண்டாம். இழப்பை ஈடுகட்ட இதோ…
பை நிறைய தங்கக் காசுகள்!’’ என்று ஒரு பையைக்
கொடுத்தார் இறைவன். அவரை வணங்கி, பணிவுடன்
பையைப் பெற்றுக் கொண்டவன்,
நந்தியின் உதவியுடன் பூமிக்கு வந்து சேர்ந்தான்.

வீட்டை அடைந்ததும், ‘இது, உண்மையிலேயே தங்கக்
காசுதானா?’ என்று அவனுக்குச் சந்தேகம் எழுந்தது.
உடனே ஒரு காசை மட்டும் எடுத்துக் கொண்டு நண்பனின்
நகைக் கடைக்குச் சென்றான்.

தங்கக் காசை நண்பனிடம் தந்து, ‘’இது தங்கம்தானா…
உரசிப் பார்த்துச் சொல்!’’ என்றான். நண்பனும் உரசிப்
பார்த்தான்.

‘அட! விலை மதிப்பு இல்லா தங்கமாயிற்றே.
இது, இவனுக்கு எப்படிக் கிடைத்தது?’ என்று யோசித்த
நண்பன், ‘இது வெறும் பித்தளைதான்!
உன்னை ஏமாற்றியவர் யார்?’ என்று கேட்டான்.
இவனும் நடந்ததை விவரித்தான்.

அன்றிரவு! மீண்டும் நந்தி வந்தது.
‘பித்தளை யைக் கொடுத்து ஏமாற்றுவது உனக்கு அழகா?’
என்று இறைவனைக் கேட்க வேண்டும் என முடிவு செய்தவன்,
நந்தியின் வாலைப் பிடித்தான்.

நந்தி உயரே எழும்பியது. நம்ம ஆசாமி, அதன் வாலைப்
பிடித்தபடி தொங்கிக் கொண்டிருந்தான். அப்போது, எவரோ
இவன் காலைப் பிடித்து இழுப்பதாக உணர்ந்தான்.
மெள்ள குனிந்து பார்த்தான்.

அட… ‘பித்தளை’ என்று பொய் சொன்ன நண்பன்!
ஆசை யாரை விட்டது. நந்தி பறந்து கொண்டிருக்க அதன்
வாலைப் பிடித்தபடி இவன், இவனது காலைப் பிடித்தபடி
நண்பன்!

நண்பன் கேட்டான்
‘’ஆமாம்… உனக்கு எவ்வளவு தங்கக் காசுகள் கொடுத்தார்கள்?’’

உடனே, நந்தியின் வாலைப் பிடித்துத் தொங்கிக்
கொண்டிருந்த நம்ம ஆசாமி, உற்சாகத்துடன்
இரண்டு கைகளையும் விரித்து, ‘இவ்வளவு!’ என்றான்.
அவ்வளவுதான்…

இரண்டு பேரும் பூமியில் இருந்த அதே சோளக்
கொல்லையில் வந்து விழுந்தனர்.

இந்தக் கதை சொல்லும் நீதி என்ன?

வாலைப் பிடித்தவன், உண்மையைச் சந்தேகப் பட்டான்.
காலைப் பிடித்தவன், பேராசைப் பட்டான். உண்மையைச்
சந்தேகப்படுகிறவர்களுக்கும் பேராசைப் படுகிறவர்களுக்கும்
இதுவே கதி என்கிறது ஆன்மிகம்.

உண்மையை சந்தேகப்பட்டால், ‘பொத்’தென்று விழ நேரிடும்,

உஷார்!

---

தென்கச்சி சுவாமிநாதன்,
ஓவியம்: சேகர்
சக்தி விகடன் இதழிலிருந்து…

ஒரு நாட்டில் மந்திரி பதவி காலியாக இருந்தது.
அதற்கு ஆட்களை தேர்வு செய்யும் பணி நடைபெற்றுக்
கொண்டிருந்தது. பலரை கழித்துக்கட்டியபின்
இறுதியாக மூன்று பேர் தேர்ந்தெடுக்கப்பட்டனர்.

அதிலிருந்து ஒருவரை தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும்.
அது கஷ்டமான பணியாக இருந்தது. முடிவெடுக்க
முடியாமல் தவித்த அரசர், இறுதியில் ஒரு சாதுவை
அழைத்தார்.

“சாதுவே! இந்த மூவரில் ஒருவரை தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும்.
மிகவும் குழப்பமாக இருக்கிறது. நீங்கள்தான் ஒருவரை
மந்திரியாக தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும்” என்றார் அரசர்.

“சரி. இவர்களுக்கு ஒரு போட்டி வைக்கிறேன். அதில் யார்
வெற்றி பெறுகிறார்களோ, அவர்களுக்கு மந்திரி பதவி
அளிக்கலாம்” என்றார் சாது.

அங்கிருந்தவர்களை அரண்மனை நந்தவனத்துக்கு அழைத்துச்
சென்றார் சாது.

“இந்த பூந்தோட்டத்தில் இருக்கும் பூக்களை பறிக்க வேண்டும்
இதுதான் போட்டி. ஒரு மணி நேரத்தில் யார் அதிக பூக்களை
பறிக்கிறார்களோ அவர்களுக்கே மந்திரி பதவி” என்றார் சாது.

அரசன் மட்டுமல்ல. அங்கு கூடியிருந்த அனைவரும் சிரித்தனர்.

“மந்திரி வேலைக்கும் பூப்பறிப்பதற்கும் என்ன சம்பந்தம்?”
என்று கேட்டார் அரசர்.

‘அவசரம் வேண்டாம் அரசே. ஒரு நிபந்தனை இருக்கிறது.
இந்த மூவருடனும் ஒரு குரங்கு அனுப்பி வைக்கப்படும்.
திரும்பி வரும் போது பூக்களோடு, குரங்கையும் பத்திரமாக
ஒப்படைக்க வேண்டும்” என்றார் சாது.

அரசர் ஏற்றுக்கொண்டார். மூவருடனும் ஒரு குரங்கு
அனுப்பப்பட்டது. குரங்குடன் அவர்கள் நந்தவனத்துக்குள்
நுழைந்தார்கள்.

நந்தவனத்தில் போட்டிக்கு சம்பந்தமில்லாத ஒருவன்
ஏற்கெனவே பூப்பறித்துக் கொண்டிருந்தான். அவனிடமும்
ஒரு குரங்கு இருந்தது. அவன் தன்னுடைய வேட்டியால்
குரங்கை தன் முதுகில் கட்டியிருந்தான்.

அரசர் கொடியசைக்க, போட்டி தொடங்கியது.

ஒரு மணி நேரத்துக்கு பின் போட்டி முடிந்தது.
மூவரும் பூக்களையும், குரங்கையும் சாதுவிடம்
ஒப்படைத்தார்கள். முதல் போட்டியாளர் கொண்டுவந்த
பூக்களை எண்ணிப்பார்த்தார். நூறு பூக்கள் இருந்தன.

இரண்டாம் போட்டியாளரின் பூக்களை எண்ணிப் பார்த்தார்.
நூற்றிப் பத்து பூக்கள் இருந்தன. மூன்றாம் போட்டியாளரின்
பூக்களை எண்ணிப்பார்த்தார். இருநூறு பூக்கள் இருந்தன.

“அரசே, மூன்றாம் போட்டியாளர்தான் வெற்றி பெற்றார்
அவரையே மந்திரியாக நியமிக்கலாம்” என்றார் சாது.

“சாதுவே என்ன போட்டி இது? பூ பறித்தலுக்கும், மந்திரி
பதவிக்கும் என்ன சம்பந்தம்? ஒன்றுமே விளங்கவில்லையே”
என்றார் அரசர்.

சாது விளக்கமளித்தார்.

‘‘அரசே! மூவரும் நந்தவனத்தில் நுழைந்தவுடன்
அங்கிருந்தவனைப் பார்த்தனர். அதே போலவே முதலாமவன்
வேட்டியால் குரங்கை தன் முதுகில் கட்டிக்கொண்டான்.
பிறகு பூப்பறித்தான். முதுகில் இருந்த குரங்கு நெளிந்து
கொண்டே இருந்தது. நகத்தால் பிராண்டியது.
அவன் கவனம் சிதறிப்போனது. அவனால் நூறு பூக்களை
மட்டுமே பறிக்க முடிந்தது

அடுத்த போட்டியாளன் வித்தியாசமாக செய்யவேண்டும்
என்று நினைத்தான். குரங்கை தன் வயிற்றில் கட்டிக்கொண்டான்.
அவனுக்கும் அதே கதிதான் ஏற்பட்டது. ஆனால் கொஞ்சம்
பரவாயில்லை. அவனால் நூற்றிப் பத்து பூக்களை மட்டுமே
பறிக்க முடிந்தது.

மூன்றாவது போட்டியாளன் சற்று வித்தியாசமாக சிந்தித்தான்.
தன்னுடைய வேட்டியால் குரங்கை மூட்டையாக கட்டினான்.
நந்தவனத்தில் ஒரு ஓரமாக வைத்தான். அங்கு பூப்பறித்துக்
கொண்டிருந்தவனிடம் இந்த மூட்டையை கொஞ்ச நேரம்
பார்த்துக்கொள் என்று கூறி விட்டு பூக்களை பறிக்கத்
தொடங்கினான்.

அதனால் எந்த தொந்தரவும் இல்லாமல் அவனால் இருநூறு
பூக்களை பறிக்க முடிந்தது.

மூவருக்கும் கொடுக்கப்பட்ட பணி பூப்பறித்தல். குரங்கு
அவர்களுக்கு அளிக்கப்பட்ட கூடுதல் பொறுப்பு. ஒரு நல்ல
நிர்வாகி எல்லா வேலைகளையும் தானே செய்ய வேண்டும்
என்று நினைக்கமாட்டான்.

பணியை பிறரிடம் பகிர்ந்து கொடுப்பான். இதனால் கவனம்
முழுவதையும் அவனுடைய முதன்மை பணியில் செலுத்த
முடிகிறது. அப்படி செய்யாவிட்டால் எல்லா பணிகளையும்
சுமக்கும் அவன் எந்த பணியையும் சிறப்பாக செய்ய முடியாது.
அதனால் என்னுடைய தேர்வு மூன்றாம் போட்டியாளன்”

என்றார் சாது.

-எம்.விக்னேஷ்
நன்றி-இந்து தமிழ் திசை

சாதுவின் முடிவு ஏற்கப்பட்டது.

–

ஒரு தென்னை மரத்தில் காகம் ஒன்று அமர்ந்து,
“கா, கா…’ என்று உற்சாகமாகக் கத்திக் கொண்டிருந்தது.
காகத்தின் அருகே ஒரு பஞ்சவர்ணக்கிளி சென்று
அமர்ந்தது.

“என்ன காக்கையாரே! உமது இறக்கையைப் பார்க்கும்
போது எனக்குச் சிரிப்புதான் வருகிறது. இவ்வளவு
அழகில்லாத அருவருப்பைத் தரக்கூடிய இறக்கையை
நீர் பெற்றிருக்கிறீரே, உமக்கு வெட்கமாக இல்லை?”
என்று கிளி ஏளனமாகக் கேட்டது.

“நான் ஏன் வெட்கப்பட வேண்டும்? கருப்பு நிறம்
சிறப்பானதுதான். மற்ற நிறங்கள் எவ்வளவு உயர்ந்தவை
என்பதை ஒப்பு நோக்கிப் பார்ப்பதற்காகத்தான் கருப்பு
நிறத்தைக் கடவுள் உண்டாக்கியிருக்க வேண்டும்.

இப்போது எனது இறக்கையால் உமது இறக்கையின்
அழகு சிறப்பு பளிச்சென்று தெரிகிறது அல்லவா?” என்று
தன் இறகின் அழகைத் தானே பாராட்டிக் கொண்டது
காகம்.

அந்தச் சமயத்தில், ஒரு புறா அந்தப் பக்கமாக வந்து
அவர்கள் அருகே அமர்ந்தது. “என்ன… நீங்கள் இரண்டு
பேரும் ஏதோ சர்ச்சையில் ஈடுபட்டு இருக்கிறீர்கள்
போலிருக்கிறதே!” என்று புறா கேட்டது.

“நல்ல நேரத்தில் நீங்கள் வந்து சேர்ந்திருக்கிறீர்கள்.
எங்கள் இருவருடைய இறக்கையின் அழகைப் பாருங்கள்.
எங்கள் இருவரில் யாருடைய இறக்கை அழகாக இருக்கிறது?
நீங்களே தீர்ப்பளியுங்கள்!” என்று புறாவைக் கேட்டுக்
கொண்டது பஞ்சவர்ணக்கிளி.

“உண்மையில் கொஞ்சம்கூட அறிவுக்குப் பொருத்தமில்லாத
சர்ச்சை இது. கடவுள் உலகத்தில் உயிரினங்களுக்கான எந்த
உறுப்பையும் பயன் இல்லாமல் சிருஷ்டிப்பதில்லை.

ஒவ்வொருவருடைய உடல் உறுப்புக்களும் ஒவ்வொரு
வகையில் சிறந்தனவாக, அழகானவைகளாகவே இருக்கும்.
பஞ்சவர்ணக்கிளியே! உனது இறக்கை பார்க்க அழகாக
இருக்கலாம். ஆனால், காகம் போன்று அவ்வளவு
விரைவாகவும், ஒரே சமயத்தில் நீண்ட தூரம் பறக்கவும்
உன்னால் முடியாது.

“கோடை நாளில் உன் இறக்கைகள் உனக்கு அதிகப் பயன்
தருவதாக இருக்கக்கூடும். குளிர், மழைக் காலத்திலோ,
காக்கையின் இறக்கைகள் தாம் மிகவும் பயனுடையதாக
இருக்கும். உயிரினங்களின் உறுப்பு அழகைப் பற்றி
மட்டுமே பேசக்கூடாது. அவற்றின் பயன்பற்றித் தான்
பேச வேண்டும்.

பயன் இல்லாதவை என்று உலகத்தில் எதுவுமே இல்லை.
அவ்வாறு பயன் உள்ள உறுப்புகளை நமக்கு
அளித்தமைக்காக நாம் கடவுளுக்கு நன்றி சொல்ல
வேண்டும்!”
என்று புறா கூறிற்று. அதைக் கேட்டதும் புத்தி தெளிந்து

தன் ஆணவத்தை விட்டொழித்தது பஞ்சவர்ணக்கிளி

சிறுவர்மலர்

ஒருதடவை நகுலன் என்பவன் ஆற்றங்கரையில் நின்று
வேடிக்கை பார்த்துக் கொண்டிருந்த போது, ஆற்றில்
தவறி விழ இருந்தார்.

அப்போது அவருக்குப் பக்கத்தில் நின்றிருந்த அவருடைய
நண்பர் ஒருவர் நகுலன் ஆற்றில் விழாதபடி அவரைக்
காப்பாற்றினார்.

இதற்குப் பிறகு அவர் நகுலனைப் பார்க்கும் போதெல்லாம்,
“அன்று ஆற்றில் தவறி விழ இருந்தீர்களே… நான் உங்களை
காப்பாற்றினேனே நினைவிருக்கிறதா?” என்று எல்லாருக்கும்
கேட்கும்படியாகக் கூறி வந்தார்.

அந்த நண்பர் அவ்வாறு கூறுவது நகுலனுக்குப் பிடிக்கவில்லை.
ஆனால், அந்த நண்பரோ, பார்க்கும்போதெல்லாம்,
“நீங்கள் ஆற்றில் விழாமல் காப்பாற்றினேனே, ஞாபகம்
இருக்கிறதா?” என்று அடிக்கடி கேட்டுக் கொண்டிருந்தார்.

இதனால் எரிச்சல் அடைந்த நகுலன், ஒருநாள் அந்த நண்பர்
இவ்வாறு கேட்டபோது அவர் கையைப் பிடித்துத் தரதரவென்று
இழுத்துக் கொண்டு ஆற்றங்கரைக்குச் சென்றார்.
கூட இருந்தவர்களையும் அப்படியே வரச்சொன்னார்.

ஆற்றங்கரைக்குச் சென்றவர் சட்டென்று ஆற்றில் குதித்து
விட்டார். முன்பு அவரைக் காப்பாற்றிய நண்பர், தண்ணீரில்
இறங்காமல் கரையில் இருந்தபடியே, “நகுலா… நகுலா…” என்று
கத்தினார். தண்ணீரில் குதித்த நகுலன் மெல்லத்
தண்ணீருக்குள் எழுந்து நின்றார்.

தண்ணீரின் ஆழம் அவரது கழுத்தளவு தான் இருந்தது.
கழுத்தளவு தண்ணீரில் நின்று கொண்டு, “நண்பரே! அன்று
நீங்கள் என்னை ஆற்றில் விழும் போது தடுக்காமல் இருந்தால்,
இம்மாதிரி விழுந்து நனைந்திருப்பேன் அவ்வளவுதான்.
அன்று என்ன நேரிட வேண்டுமோ, அதை இன்று நான்
அனுபவித்து விட்டேன். எனவே இனி நீங்கள் என்னைப்
பார்க்கும் போதெல்லாம் ஆற்றில் நான் விழாமல்
காப்பாற்றியதைப் பற்றிப் பெருமையுடன்
சொல்லிக் கொள்ள வேண்டாம்!” என்றார்.

பெருமையடித்த நண்பர் வெட்கி தலைகுணிந்தார்.

சிறுவர்மலர்

குட்டீஸ்!
ஹப்பியை உங்களுக்குத் தெரியுமா?
இவர் தான் நைல் நதியின் கடவுளாகக் கருதப்படுபவர்.
ஒவ்வொரு ஆண்டும் வெள்ளம் பெருகும் போது, மக்கள்
ஒன்று கூடி ஹப்பி கடவுளுக்கு தங்கள் நாட்டின் வளத்தை
அதிகரித்ததற்கு நன்றி கூறி மகிழ்வர்.

உலகிலேயே மிகவும் நீளமான நதி என்ற பெருமைக்குரிய
நைல் நதியின் நீளம் 6670 கி.மீட்டராகும். “நைல்’ என்ற
பெயர் “நிலியோஸ்’ என்ற கிரேக்க சொல்லில் இருந்து
உருவாக்கப்பட்டது.

இந்த சொல்லுக்கு, “நதிப் பள்ளத்தாக்கு’ என்று பொருளாகும்.
இந்த நைல் நதியின் பயணம், ஆப்பிரிக்காவின்
பிரமாண்டமான விக்டோரியா ஏரியில் இருந்து தொடங்குகிறது.

எத்தியோப்பிய மலையில் இயற்கையிலேயே பாயும்
ஏராளமான ஓடைகள் உள்ளன. இந்த ஓடையின் நீர் அனைத்தும்,
அடிவாரத்தில் இருக்கும் விக்டோரியா ஏரியில் வந்து
கலக்குகின்றன.

இதன் காரணமாக ஏரி நிரம்பி, அதன் வடக்கு விளிம்பில் ரிப்பன்
நீர் வீழ்ச்சி என்னும் ஒரு குறுகிய அருவி வீழ்ந்து நதியாகப்
பாய்கிறது. இதுவே நைல் நதி என்ற பெயருடன், தனது
நெடுந்தூரப் பயணத்தை தொடங்குகிறது.

எகிப்து, எத்தியோப்பியா, சூடான் ஆகிய நாடுகளில் பாய்ந்து,
இறுதியில் மத்திய தரைக் கடலில் கலக்கிறது.

நைல் நதி உருவானவுடன், ஏராளமான மீன்கள், பறவைகள்,
விலங்குகள் ஆகியவை நதியையும், நதிக்கரையையும் தங்களின்
வசிப்பிடங்களாகக் கொண்டன.

அப்போது அந்த பகுதியில் இருந்த எகிப்தியர்கள்,
ஈட்டிகளையும், வலைகளையும் கொண்டு நதியில் மீன் பிடித்து
உணவாகக் கொண்டனர். கரையோரம் வாழ்ந்த பறவைகளையும்,
விலங்குகளையும் வேட்டையாடினர்.

விலங்குகளையும், மீன்களையும், பறவைகளையும் அள்ளித்
தந்த நைல்நதிக் கரையோரத்திலேயே தங்களது வாழ்க்கையைத்
தொடர்ந்தனர்.

எத்தியோப்பிய மலைகளில் படர்ந்திருக்கும் பனி உருகுவதாலும்,
கோடை காலங்களில் மலைகளில் கடும் மழை பெய்வதாலும்,
ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஜூன் மாதத்திலிருந்து, செப்டம்பர் மாதம்
வரை நைல் நதியில் வெள்ளப் பெருக்கு ஏற்படுவது வழக்கம்.

வெள்ளமானது, நதியின் கரைகளை மீறி வெளிப்பாய்ந்து
எகிப்தின் பாலைவனப் பகுதியை ஈரமாக்கும். வெள்ளப்
பெருக்கு வடிந்தபின், நீர்பரவிய இடங்களில் கருப்பு நிறத்தில்
வண்டல் மண் படியும். இந்த மண், பயிர் செய்வதற்கு மிகவும்
உகந்தது.

இந்த வண்டல் மண்ணில் எகிப்தியர்கள், “பாபிரஸ்’ என்ற நாணல்
செடிகளை வளர்த்தனர். இதிலிருந்து காகிதம் மற்றும் வாசனை
திரவியங்களை செய்தனர்.

விளைந்த பொருட்களை ஓரிடத்திலிருந்து மற்றோர் இடத்திற்கு
மிக எளிதாக எடுத்துச் செல்ல தக்கதொரு போக்குவரத்து
சாதனமாகவும், நைல் நதி எகிப்தியர்களுக்கு உபயோகமாக
இருந்தது.

இப்படித்தான், உலகின் பழமையான எகிப்திய நாகரிகமானது,
நைல்நதிக் கரையோரத்தில் உதித்தது. நைல் நதியின் குறுக்கில்
கி.பி., 1960ல் இஸ்வான் அணைக்கட்டு கட்டப்பட்ட பிறகு,
அதில் பருவ காலங்களில் பெருகி வரும் வெள்ள நீர் வீணாக்காமல்
தடுக்கப்பட்டது.

நைல் நதியின் கடவுளாக கருதப்படுபவர் ஹப்பி.
ஒவ்வொரு ஆண்டும் வெள்ளம் பெருகும்போது, மக்கள் ஒன்று கூடி
ஹப்பி கடவுளுக்கு தங்கள் நாட்டின் வளத்தை அதிகரித்ததற்கு
நன்றி கூறுகின்றனர்.

சிறுவர் மலர்

–
ஜோக்கிஸ்தான் நாட்டை குய்யோமுறையோ என்ற
மன்னர் ஆண்டு வந்தார். எவரையும் மதிக்க மாட்டார்.
அவருடைய முட்டாள்தனத்துக்கு அளவே கிடையாது.
அரசவையில் வேலை செய்பவர்களுக்கு, மன்னர் எந்த
நேரத்தில் என்ன சொல்வாரோ என்று பதற்றமாகவே
இருக்கும். மக்களின் நிலைமையோ இன்னும் மோசமாக
இருந்தது.

அன்று அரசவையில் மன்னர் குய்யோமுறையோ
மந்திரிகளைப் பார்த்துக் கேட்டார்:

“என்னை இந்த நாட்டில் எல்லோரும் மதிக்கின்றனரா?”

உடனே அவையில் கூடியிருந்த அனைவரும் “ஆம் மன்னா!”
என்று ஒருமித்த குரலில் சொன்னார்கள்.

முக்கிய மந்திரி அப்பிராணியார் முன்னால் வந்து,
“மன்னா,உங்களுக்கு அந்தக் கவலையே வேண்டாம்.
காலையில் இந்த நாட்டில் உள்ள மக்கள் அனைவரும்
உங்கள் படத்தை வணங்கிய பிறகே தங்கள் வேலைகளை
ஆரம்பிக்கின்றனர்.

உங்கள் பெயரைச் சொன்னால், தூங்கிக்கொண்டிருக்கும்
குழந்தைகள்கூட வணக்கம் சொல்கின்றனர். ஆடு, மாடு
போன்ற கால்நடைகள்கூடத் தங்கள் பெயரைக் கேட்டால்,
அவற்றின் மொழியில் வணக்கம் என்று கத்துகின்றன.

இவற்றை எல்லாம் கண்காணிக்கவே நாடு முழுக்கப்
பல்லாயிரக்கணக்கான படை வீரர்களை நீங்கள் தானே
நியமித்துள்ளீர்கள்!
இப்போது ஏன் திடீரென்று சந்தேகம், மன்னா?”என்றார்.

உடனே மன்னர், “இல்லை மந்திரியாரே, இல்லை” என்று
ஆவேசமாகக் கூறினார்.

என்ன சொல்லப் போகிறாரோ என்று பதறிய அப்பிராணியார்,
“தாங்கள் சொல்வது புரியவில்லை மன்னா” என்றார்.

“உலகிலேயே தலைசிறந்த மன்னனான என்னை இந்த
நாட்டில் வணங்காதவர்களும் இருக்கின்றனர்.”

“தங்களை எதிர்த்துப் பேசுவதற்கு மன்னிக்க வேண்டும்.
தங்களை வணங்காதவர்கள் நம் நாட்டில் இருக்கவே முடியாது
மன்னா” என்றார் அப்பிராணியார். எதிர்த்துப் பேசியதற்கு
என்ன தண்டனை தரப் போகிறாரோ என்ற அச்சத்தில்
அவருடைய உடல் நடுங்கியது.

“அப்படியா வாருங்கள் என்னோடு” என்று சொன்ன மன்னர்,
விறுவிறுவென்று அரண்மனைத் தோட்டம் நோக்கிச் சென்றார்.
வேறு வழியில்லாததால் முக்கிய மந்திரியான அப்பிராணியாரும்
மற்ற மந்திரிகளும் அவர் பின்னே சென்றனர்.

மன்னர் குய்யோமுறையோ அப்பிராணியாரைப் பார்த்து,
“பார்த்தீர்களா மந்திரியாரே, இந்தத் தோட்டத்தில் நான் வந்து
நின்று சில நொடிகள் ஆகியும், அந்த மரம் என்னை
வணங்கவில்லை, இந்தச் செடி கொடிகள் என்னை
வணங்கவில்லை. அதோ மேலே தெரிகிறதே வானம் அது என்னை
வணங்கவில்லை,

இவ்வளவு ஏன் அதோ தூரத்தில் தெரிகிறதே அந்த மலைகூட
என்னை வணங்கவில்லை” என்று கோபப்பட்டார்.

மன்னா, தாங்கள் எங்களுக்குத்தான் மன்னர்.
அதனால் நாங்கள் வணங்குகிறோம். இயற்கையைத்தான்
மனிதர்கள் வணங்க வேண்டுமே தவிர, இயற்கை
மனிதர்களை வணங்க வேண்டிய அவசியம் இல்லை”
என்று தன்னை அறியாமல் பேசிவிட்டார் அப்பிராணியார்.

என்ன நடக்கப் போகிறதோ என்று மற்ற மந்திரிகள்
பயந்தனர்.

மன்னர் கோபத்துடன், “யாரிடம் பேசுகிறீர்கள் என்று த
ங்களுக்கு மறந்துவிட்டதோ?” என்று கேட்டார்.

“மன்னா, அவை எல்லாம் எப்படி வணங்கும்? நீங்களே
சொல்லுங்கள்?”

“என் நாட்டில் இருக்கும் அனைத்துக்கும் நான் தான் மன்னன்.
மனிதர்களோ மரங்களோ என்னை வணங்காவிட்டால் அது
ராஜ குற்றம்தான்?”

“மன்னா… ”

”முக்கிய மந்திரி என்பதால் நீங்கள் எதிர்த்துப் பேசியதை
நான் குற்றமாகக் கருதவில்லை. என்ன செய்வீர்களோ ஏது
செய்வீர்களோ எனக்குத் தெரியாது. உங்களுக்கு ஒரு வார
காலம் அவகாசம். அதற்குள் என் அருமை பெருமைகளை
அவற்றிடம் எடுத்துச் சொல்லி, என்னை வணங்க வைக்க
வேண்டியது தங்களுடைய பொறுப்பு.

இல்லையேல் உங்களுக்கு என்ன தண்டனை கிடைக்கும்
என்பதை இப்போது என்னால் சொல்ல முடியாது” என்று
குய்யோமுறையோ பற்களைக் கடித்தார்.

மன்னர் பேச்சுக்கு மறுபேச்சு பேச முடியுமா?

அப்பிராணியாருக்கு இரவு முழுதும் தூக்கம் வரவில்லை.
மனைவியிடம், “மன்னரின் முட்டாள்தனங்களை இனியும்
சகிக்க முடியாது. நாம் பக்கத்து நாட்டுக்குச் சென்று
பிழைத்துக்கொள்ளலாம்” என்று வருத்தத்துடன் கூறினார்.

காரணத்தை அறிந்துகொண்ட அப்பிராணியாரின் மனைவி,
“இது நம் நாடு. நாம் ஏன் இன்னொரு நாட்டுக்குச் செல்ல
வேண்டும்? முட்டாள்தனமான மன்னருக்குப் புத்திசாலித்தனமாக
யோசிக்க வேண்டியதில்லை” என்று சொல்லிவிட்டு,
அப்பிராணியாரின் காதில் தன் திட்டத்தைச் சொன்னார்.

“இது நல்ல யோசனையா என்று தெரியவில்லை.
ஆனால், ஏதாவது செய்துதானே ஆக வேண்டும்?
இதை மன்னர் ஏற்றுக்கொண்டால் நாம் தப்பிப்போம்.
இல்லாவிட்டால், என்ன கதி ஆவோம் என்றே தெரியாது”
என்று கவலையுடன் கூறினார். அப்பிராணியார்.

“நமக்கு வேறு வழியில்லை. நம் மன்னர் இதுபோன்ற
யோசனைகளை நிச்சயம் ஏற்றுக்கொள்வார்” என்று
தைரியம் கொடுத்தார் அப்பிராணியார் மனைவி.

அடுத்த இரு தினங்களில் அப்பிராணியார் அதைச் செய்து,
ஒரு ஒரு பட்டுத் துணியில் சுற்றிக்கொண்டு,
அரண்மனைக்குச் சென்றார்.

“என்ன அப்பிராணியாரே, என்னைப் பற்றி எடுத்துச்
சொல்ல வேண்டியதெல்லாம் மரம் செடி கொடிகளுக்குச்
சொல்லிக் கொண்டிருக்கிறீரா? எந்த அளவில் உள்ளது
அந்தப் பணி?” என்றார் மன்னர் குய்யோமுறையோ.

“மன்னா, நான் நினைத்ததைவிட அவை வெகு விரைவில்
உங்களைப் புரிந்துகொண்டுவிட்டன.”

“அப்படியா!”

“ஆமாம் மன்னா, இப்பொழுதே என்னுடன் தோட்டத்துக்கு
வாருங்கள், அவை எல்லாம் உங்கள் காலடியில் விழுந்து
வணங்கும்.”

இப்படிச் சொன்னவுடன் மன்னருக்கு மகிழ்ச்சி தாங்கவில்லை.
அவையிலிருந்த மற்றவர்களோ பயத்தில் அப்பிராணியாருக்குப்
புத்தி பேதலித்துவிட்டது என்றே எண்ணினார்கள்.

தோட்டத்துக்குள் நுழையும் முன் மன்னரை நிறுத்திய
அப்பிராணியார், “மன்னா, இதை அணிந்துகொண்டு
நுழையுங்கள்” என்று பட்டுத்துணியில் சுற்றி வைத்திருந்த
காலணிகளை எடுத்துக் கொடுத்தார்.

வேலைப்பாடு நிறைந்த அந்தக் காலணிகளின் மேல் புறத்தில்
முகம் பார்க்கும் கண்ணாடி பதிக்கப்பட்டிருந்தது.

அதை அணிந்துகொண்டு மன்னர் தோட்டத்துக்குள் நுழைந்த
உடன் வானம் அவரது காலணியில் இருந்த கண்ணாடியில்
தெரிந்தது, அதைச் சுட்டிக் காட்டிய அப்பிராணியார்,
“மன்னா, அதோ பாருங்கள் வானம். உங்கள் காலடியில் விழுந்து
வணக்கம் சொல்கிறது” என்றார்.

மன்னருக்கு ஆச்சரியம் தாங்கவில்லை. மரத்தின் பக்கம் போய்
நின்றார். மரத்தின் உருவமும் அவர் காலணிகளின்
கண்ணாடியில் பிரதிபலித்தது. இப்படியே செடிகொடிகள்
எல்லாம் மன்னர் காலடியில் வணக்கம் தெரிவிக்க, மகிழ்ந்து
போனார் மன்னர் குய்யோமுறையோ.

இதைச் சாதித்த அப்பிராணியாருக்குப் பொன்னும் பொருளும்
வழங்கினார்.
–
———————————-
இந்து தமிழ் திசை

ஒருமுறை பீர்பாலின் சாதுரியமான உரையாடலைக்
கேட்டு அவ ருக்கு ஒரு கிராமத்தைப் பரிசளிப்பதாக
வாக்களித்தார் அக்பர்.

சில நாட்கள் கழித்து அக்பர் தான் கூறியதை மறந்து
விட்டார். பீர்பால் பலமுறை நினைவுபடுத்தியும் அக்பர்
அதை நிறைவேற்றவில்லை.

கொடுத்த வாக்கை நிறைவேற்றாத அக்பருக்கு தக்க
படிப்பினை புகட்ட வேண்டும் என்று நினைத்துக்
கொண்டிருந்தார் பீர்பால்.

ஒருநாள் பேசிக் கொண்டே இருக்கும்போது அக்பர்,
“பீர்பால்… ஒட்டகத்தின் கழுத்து கோணலாகவும்
அவலட்சணமாகவும் இருக்கிறதே, ஏன்?” என்று
கேட்டார்.

இதுதான் தருணம் என்று எண்ணிய பீர்பால்,
“அரசே… அவை முற்பிறவியில் யாருக்காவது
இலவசமாக கிராமங்களை பரிசளிப்பதாகக் கூறி
விட்டு தம் வாக்குறுதியை மறந்திருக்கும்” என்றார்.

தாம் கொடுத்த வாக்கை காப்பாற்றாததால்தான் தம்மை
இப்படி பீர்பால் குத்திக் காட்டுகிறார் என்று புரிந்து
கொண்ட அக்பர், உடனே அவர் பெயருக்கு ஒரு கிராமத்தை

எழுதிக் கொடுத்தார்.

படித்ததில் பிடித்தது

அக்பர் சக்ரவர்த்தி தனது அவையிலே அமர்ந்திருந்தார்.
சபையில் அமர்ந்திருந்த அறிஞர்களை நோக்கி,
“அறிஞர் பெருமக்களே! நான் பெரியவனா, கடவுள்
பெரியவரா? என்ற ஐயம் என் மனதில் எழுந்துள்ளது.
இந்த வினாவுக்குத் தக்க காரணத்துடன் பதில்
சொல்லுங்கள்” என்று கேட்டுக் கொண்டார்.

அக்பரை விட கடவுள் பெரியவர் என்பதை சொல்லவே
தேவையில்லை. ஆனால் அரசர் கோபித்துக் கொள்வாரே
என எண்ணி மற்றவர்கள் மௌனமாக இருந்தார்கள்.

மதிநுட்பம் வாய்ந்த அறிஞரான பீர்பால் எழுந்து
நின்றார்.

“”உமது கருத்து என்ன?” என அக்பர் கேட்டார்.

“”மன்னர் பெருமானே, இந்த விஷயத்தில்
சந்தேகத்துக்கு என்ன இடம் இருக்கிறது? கடவுளை
விடத் தாங்கள்தானே பெரியவர்?” என்று கேட்டார்
பீர்பால்.

அக்பருக்கு வியப்பாகவும் மகிழ்ச்சியாகவும்
இருந்தது.

“”மதியூகி பீர்பாலே, உமது கூற்றைத் தக்க
காரணத்துடன் விளக்கும்…” என்றார் அக்பர்.

“”சக்ரவர்த்தி அவர்களே, என்னைத் தங்களுக்குப்
பிடிக்கவில்லை என்று வைத்துக் கொள்ளுங்கள்.
உடனே என்னை நாடு கடத்திவிடத் தங்களால்
முடியும்! ஆனால் கடவுளுக்கு என்னைப் பிடிக்கா
விட்டாலும் என்னை நாடு கடத்த முடியாது” என்றார்
பீர்பால்.

“எப்படி?” என்று வினவினார் அக்பர்.

“உங்கள் ஆட்சிக்குள் இருக்கும் பகுதிகள்
ஓரளவுக்குத்தான்! அதனால் உங்களுக்குப்
பிடிக்காதவரை அடுத்த நாட்டுக்கு விரட்டியடித்து
விடலாம்.

ஆனால் கடவுளுடைய ஆளுகையோ பூமியில்
மட்டுமன்றி அண்டசராசரங்களிலும் பரவியிருக்கின்றது.
ஆகவே அவர் எவ்வாறு ஒருவனை நாடு கடத்த முடியும்?
ஒருவனை கடவுள் எங்கே விரட்டியடித்தாலும் அவன்
கடவுளின் ஆளுகைக்கு உட்பட்ட பகுதியில்தானே சுற்றிச்
சுற்றி வந்து கொண்டிருக்க முடியும்?” என்று கேட்டார்
பீர்பால்.

பீர்பால் தனக்குச் சரியான பாடம் கற்பித்துவிட்டார்
என்பதை அக்பர் உணர்ந்தார். இருந்தாலும் பீர்பாலின்
கூற்றிலுள்ள உண்மையை உணர்ந்து அவருக்குப்
பரிசுகளை அளித்தார்.

படதித்தில் பிடித்தது